پراکنده

 

پیش از هرچیز توجه خوانندگان را به یک نکته مهم جلب می کنم. این نکته مهم در کلیه نوشته «وبلاگ» بکار گرفته شده است. برای آن که از ازدیاد پانویس های طولانی و موضوعاتی که باید در مورد آن ها توضیح جانبی داد ازجمله:

نام ها و مکان ها، اصطلاحات متدوال ... و بسیار دیگر، جلوگیری شود؛ نکته مورد نظر: 

1.   با رنگ متفاوت از زمینه اصلی، و

2.   با حروف کژ، و در برخی از مواقع،

3.   با خط زیرین مشخص شده است.  

خواننده درصورت تمایل به آگاهی بیش تر می تواند بر روی واژه، اصطلاح، نام و یا ... «کلیک» کند تا به "ویکی پدیا" رفته و بر آگاهی خود کمی بیافزاید. مثلاً اگر شما بر روی نام سلطان محمود غزنوی که به صورت «سلطان محمود غزنوی» نوشته شده است، «کلیک» کنید، صفحه مورد دلخواه شما باز خواهد شد.

*******

 

مستمری بگیران/بازنشستگان فعال

در این چندین سال گذشته، محققان توانستند ثابت کنند که هفتاد ساله‌ها، همان اشخاص پنجاه ساله‌های امروزین هستند. و نیز در حال حاضر سخن از:

هفتاد ساله‌هایی ست  که به بیست ساله‌های کنونی بیشتر شبیه هستند.

پژوهش‌های کنونی دریچه‌ای را باز کرده است که افق زیبای بازنشسته‌هایی را نشان میدهد که "مبل ـ نشینی" را رها کرده و در عوض آن‌ها، باله می‎رقصند،  و به باشگاه می‌روند. و به عنوان خواننده موسیقی راک،

Rock music

 

به روی صحنه میروند.

*******

 

نزدیک به پنجاه سال بیش، محققان شروع به مطالعه افراد هفتاد ساله‌ کردند.

پروفسور «اینگمار اسکوگ»

Ingmar Skoog | University of Gothenburg

 

و همکارانش در مرکز پیری و سلامت در دانشگاه گوتنبرگ توانستند ثابت کنند که توانایی ذهنی و جسمی افرادی که در حدود سال 2000 م. هفتاد ساله بودند، با افرادی که در سال 1970م. به پنجاه سالگی رسیده‌اند  به‌خوبی قابل مقایسه میباشند.

اما وقتی صحبت از نگرش و رویکرد به زندگی می‌شود، ایشان معتقد هستند که هفتاد ساله‌ها بیشتر شبیه به بیست ساله‌های زمان حاضر هستند.

سی سال پیش پیرمردی هفتاد ساله به داشتن مستمری و خانه خوب راضی بود. امروزه، افراد هفتاد ساله می‌خواهند به هر کاری که تاکنون وقت انجام آن را نداشته‌اند برسند.

«اینگمار اسکوگ» می‌گوید:

 «ـ درست مانند یک جوان بیست ساله که قبل از تشکیل خانواده می‌خواهد سفر کند و تحصیلات بیشتری کسب کند.»

افراد هفتاد ساله امروزی در دهه 1940 م. به دنیا آمدند و متعلق به چیزی هستند که «اینگمار اسکوگ» "نسل راک اند رول"

Rock music

 

می‌نامد.

آنها لباس "مدرن" و مد روز می‌پوشند، به کنسرت‌های راک می‌روند، بیشتر سفر می‌کنند، بیشتر دوست‌های جدید پیدا می‌کنند، الکل بیشتری می‌نوشند و رابطه جنسی بیشتر و بهتری دارند.

به طور خلاصه

- آنها همانطور زندگی میکنند که در پیش زندگی می‌کردند.

عجیب خواهد بود که اگر در زمان جوانی خود به موسیقی راک علاقمند بودند و با آن بزرگ شدند، اکنون به‌یکباره شروع به گوش دادن به موسیقی آکاردئون کنند.

اینگمار اسکوگ همچنین بر این باور است افراد مسن قبلاً از نحوۀ "باید"هایی  که به آنها دیکته می‌گردید، می‌بایست پیروی میکردند و در هنگام پیری باید چگونه رفتار و کرداری داشته باشند. اما  پیران و اشخاص مسن امروزی از اینگونه فشار‌ها و باورهاداشت‌های اجباری در امان هستند و خلاص شده‌اند.

او میگوید:

«- می‌توانیم ببینیم که هفتاد و پنج ساله‌های امروزین برون‌گراتر هستند. و زنان بیشتر در بازارکار دیده میشوند.

پژوهش‌های دیگر هم وجود دارند که نشان می‌دهند که اشخاص خودشان می‌توانید پیری خود را به تعویق بیندازند.»

علاوه بر آنچه که اینگمار اسکوگ "توصیه‌های معمول قدیمی" در مورد سیگار نکشیدن، تغذیه سالم و ورزش می نامد، میگوید ما می‌توانیم با تحریک هوشیاری و کنجکاوی در خود، خطر ابتلا به

زوال عقل 

را کاهش دهیم.

او می گوید:

«ــ اگر یک فرد مسن و کنجکاوی هستید و می‌خواهید چیزهای جدیدی یاد بگیرید، خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش می‌دهید. تحقیقات متعددی وجود دارند که این مورد بسیار ساده را نه‌تنها نشان می‌دهند، بلکه به اثبات رسانده‌اند.

ولی اما، اگرچه بهتر است در اوایل زندگی شروع به تحریک مغز کنید، ولی هیچ وقت دیر نیست.»

او میگوید:

«ـ  می‌بینیم که کسانی که در اواخر عمر شروع به مطالعه و تحصیلات جدید می‌کنند، بر کارکردهای اندیشه‌/فکری و خردمندی، خود تأثیر مثبت می‌گذارد. اگر به دوره‌های تحصیلی جدید میروید و این دوره‌ها را ‌می‌گذرانید به‌خوبی متوجه میشوید که، "ظرفیت ذخیره" بزرگتری در مغز خواهید داشت، به این معنی که اگر به

بیماری آلزایمر

 

مبتلا شوید، این ظرفیت ذخیره تغییرات بیشتر و بزرگتری در رگ‌های خونی  به‌وجود میاورند که مغز آن را لازم دارد تا متوجه بیماری شود. و در نتیجه و به کمک این "شارژ" پسندیده، بسیاری اشخاص هستند که بدون داشتن علائم آلزایمر به زندگی معمولی خود ادامه میدهند و زیربنای این نوید، در و از داشتن تحصیلات عالی آن‌‍‌ها می‌باشد. زیرا چگونگی حیات روزانه که شما به آن تعلق دارید نقش بسیار زیادی در سن و سال شما دارد.

او اضافه میکند:

«ـ زندگی به‌شکل کلی خود، چندان عادلانه نیست. افرادی که تحصیلات عالی دارند و به طبقه اجتماعی بالاتری تعلق دارند، اغلب پیری بهتری را تجربه می‌کنند و عمر طولانی‌تری دارند.

به عنوان مثال، محققان سرعت راه رفتن را به عنوان معیاری برای افزایش سن مقایسه کردند. محققین در بین سال‌های 1970 م. تا سال 2000 م. توانستند ببینند که بین همه گروه‌ها، به جز زنان با تحصیلات پایین این سرعت بطور چشم‌گیری بهبود یافته است.

ثروتمند و سالم بودن بهتر از فقیر و بیمار بودن است، شواهد محکمی برای آن وجود دارد که نشان میدهد:

هرچه طبقه اجتماعی شما پایین‌تر باشد، بیمارتر می‌شوید و با افزایش سن، این تفاوت بیشتر و بیشتر می‌شود.»

.

زمان انتشار پژوهش از دانشگاه گوتنبرگ 2023/11/01

ترجمه از زبان سوئدی به فارسی، توسط:

محمدرضا کامکار 2023/11/02

 

خودزشت پندار 

 

رنج ناشی از بد شکلی هراسی یک انحراف پنداری ست.

Deformation

 

بدین معنا ست که شما دارای تصویری بدشکل/بدریخت از بدن خود هستید  و تجربه تحریف و عجیب بودن ظاهر خود را دارید.

یکی از علائم ساده و پیش پا افتاده در این انحراف پنداری آن است که، شما بیش از حد معمول تمرکز اجباری روی شکل ظاهری خودتان دارید که اغلب منجر به صرف زمان زیادی برای بررسی ظاهر و تلاش برای مخفی کردن بدشکل/بدریخت بدن می‌شوید. معمولاً مبتلایان به این "انحراف پنداری"، از ملاقات با افراد دیگر اجتناب میورزند و  هراس از آن دارند که این بدشکلی/بدریختی را دیگران ببیند و یا کشف کنند.

 

اختلال خود زشت انگاری

Body dysmorphic disorder

این نگرانی با دادن اطمینان خاطر و راهنمایی و توصیه رفع نمی‌شود.

اختلال خود زشت انگاری با برخی از دیگر ناسلامتی های روان ارتباط نزدیک دارد، شصت درصد مبتلایان به این اختلال به افسردگی هم مبتلا هستند.

اختلال وسواسی – اجباری

Obsessive–compulsive disorder

 

اختلال اضطراب اجتماعی 

Social anxiety disorder

 

 اختلال اضطراب عمومی  

Generalized anxiety disorder

اختلالات خوردن، مثل بی‌اشتهایی

Anorexia nervosa

و یا 

بولیمیا 

Bulimia nervosa

 با اختلال خودزشت انگاری در ارتباط نزدیک یا در مواردی همپوشانی دارند.

 خودزشت پنداری به وسواس شباهت دارد و حتی اخیرا در طیف اختلالات وسواس طبقه‌بندی شده است، مثلا فرد ممکن است به صورتی "وسواس ـ گونه" برای شانه‌زدن و آرایش موی خود وقت زیادی صرف کند و مراحل مشخصی را انجام دهد و هرگونه تفاوت هر چقدر جزئی با آنچه مدّ نظر فرد است او را نگران و برآشفته کند.

 علت خودزشت پنداری روشن نیست، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد که کسانی که در بچگی یا نوجوانی مورد تحقیر، تمسخر، آزار یا سوء‌استفاده جنسی قرار گرفته‌اند و اعتماد به نفس پایینی دارند بیشتر از دیگران به این اختلال دچار می‌شوند.

 مبتلایان به خودزشت پنداری ممکن است از احساس گناه نیز عذاب بکشند، به سوء‌مصرف مواد مخدر روی بیاورند یا به خود آسیب بزنند (تیع زنی).

میزان خودکشی نیز در مبتلایان، به میزان قابل توجهی بیشتر از جمعیت عادی است.

 اختلال خودزشت پنداری بیماری درمان پذیری است‎

 نشانه‌های مبتلایان به خود زشت پنداری :

 -  دائم ظاهر خود را با دیگران (یا با مدل‌های نشریات و هنرپیشه‌ها) مقایسه می‌کند.

-  وقت زیادی جلوی آینه می‌گذراند یا از آینه فرار می‌کند.

-  وقت زیادی صرف می‌کند که نقصی را که در ظاهرش (معمولا صورت) می‌بیند مخفی کند.

-  در جمع احساس ناراحتی و اضطراب دارد و از محیط‌ها و شرایط اجتماعی پرهیز می‌کند.

ـ  در مراجعه برای درمان یا درخواست کمک اکراه دارد چون می‌ترسد به او برچسب سطحی بودن زده شود.

-  دیگران ممکن است او را خودشیفته و مجذوب خود یا سطحی ببینند.

-  ممکن است در رژیم یا ورزش افراط کند.

-  ممکن است در آرایش افراط کند و وقت بسیاری صرف آرایش موی خود کند.

 -  بیشتر این افراد نقص را در صورت خود می‌بینند، بینی، دهان، چشم، گونه، ابرو، چانه یا لب و دندان.

ـ برای برطرف کردن نقص‌های برشمرده در بند بالا، به عمل جراحی های پیگیر می‌پردازند.

 ـ دیگر اعضای بدن مثل سینه‎ها یا اندام‌های تناسلی در درجه بعدی هستند.

ـ بعضی ممکن است خود را زیادی چاق یا زیادی لاغر ببینند یا خود را به خصوص از نظر جنسی فاقد جذابیت و زیبایی بدانند.

ـ برخی مشاغلی که به ویژگی‌های بدنی ارتباط دارند شاید فرد را بیشتر در معرض خودزشت پنداری قرار دهند. هنرپیشه‌ها، مدل ها (مانکن‌ها)، بدنسازها و امثال آنها از این نظر بیشتر در معرض هستند.

 

ـ کمال گرایی

Perfectionism (psychology)

  و ترس از تنها و منزوی بودن هم در این افراد بیشتر دیده می‌شود و مثلا فکر می‌کنند برای دوست یا همسر پیدا کردن باید ویژگی های جسمانی خاصی داشته باشند.

  موثرترین راه درمان خودزشت پنداری درمان دارویی با داروهای ضد اضطراب‎ است.

 کامکار  2021/06/18

 

 

زبان پارسی که فردوسی سی سال برای "پایندگی" آن رنج برد، گرفتار چنگار زهدان شده است! برای بهبود آن دامن‌های بلند طبعی را به کمر زنید.

این چه کوششی ست که در دنیای مجازی نزدیک به همۀ کاربران کوشش در پایمال کردن زبان پارسی گسترده شده است. این نیرو از کجا توان‌بخشی می‌شود؟

این چه "رازهایی" است که زبان گفتگو/گویشی را، بجای زبان نوشتاری/دیکته بکار می‌گیرید؟

و 

چرا درنوشته‌هایتان از زبان گویایی بهره میبرید نه از زبان نوشتاری؟

در کدام یک از زبان‌های دنیا برای نوشتن از زبان گویایی بهره میبرند؟ 

بله!

در کدام یک از زبان‌های دنیا برای نوشتن از زبان گویایی بهره میبرند؟

و

چرا حرف «هـ» را جانشین «فعل» میکنید. هر جمله پارسی باید با یک فعل پایان پذیرد، مگر در شعر و موارد بسیار استثنایی برای زیبایی کلام.

این چه ژاژ است؟ 

این کژ خواهی ست!

و

این هرزه نوشتن‌ها از کجا می‍آید؟

این دشمنی با زبان پارسی از کجا ست؟

کشور که سلاخی و قصابی شد! از سلاخی و قصابی زبان نیاکانی خود دست بردارید.

هر "حرف"؛ فقط حرف است و هیچگاه جانشین واژه و فعل، نمی‌گردد.

چند پرسش:

آیا "فرهنگ زبانی" به جای فرهنگ نوشتاری (هر چند هم بسیار پُر ارزش باشد)، پست باید گردد و گسترش یابد؟

به‌هم ریزی دستور زبان پارسی و "پَست" سخن گفتن را، هر بازاری و ولگردِ بی سوادی/فرهنگی را توانایی هست، اما اگر یک گام از این "بد فرهنگی" و نیز همچنین "بد سوادی" به جلو بردارید، آن گاه مسئولیت خود را به گردن گرفته‌اید.
برای اینکه زبان گفتاری "گستره" زبان نوشتاری را ندارد و از توان کافی برای رساندن "خواسته" برخوردار نیست و نه تنها برآرنده گفتگوی آسان نمیشود بلکه آنرا برای دریافت سخت نیز میسازد و تا آنجا که باعث گسترش بد سخن گفتن میشود و چون زبان استاندارد نیست گونه‌های بسیار دارد و باعث بوجود آمدن رقابت بین گویندگانش میشود، همانند اینکه یکی میخواهد خوراکی بنام "فرنی" را "فیرنی" بگوید و یا "پاشیدن" را بگوید "پاچیدن" اینها؛ لغزش‌ها و در هم‌اندیشی بسیاری در میان گویندگان و شنوندگان بوجود میاورد و از طرفی مردم/نونهالان زبان پارسی را بدرستی نمیآموزند.

سرچشمه‌ها بسیارند اما هر کسی هم خواست از زبان گفتاری در بیان خود بهره ببرد خرده‌ای ندارد اما درست نیست که "پایه" زبان برای گفتگو در اینترنت و محیط‌های همگانی بشود.
به زبان و ادبیات پارسی ستم و ناراستی نکنید و پارسی را پاس بدارید.

و

از این ارمغان گوهر باری که گلستان‌ها و بوستان‌ها، و
دیوان‌های سروده‌های فراوانی به کمک آن نوشته شده ست، به بهترین شکل نگاهبانی کنید و با یک آهنگ همگانی و هم پیمانی زیبا، این سبک زشت و ناپسند را برای همیشه از بین ببرید...

کامکار

2020/12/11

دوسودایی

Ambivalence

این واژه در زبان فارسی به:

دو دلی، تردید، دوگونگی، تعلیق، دو سوگرایی، دو احساسی و دو سودایی  برگردانده شده است.

ریشه‌ی اصلی این واژه از زبان لاتین گرفته شده است و از ترکیب واژه‌ "ambi" به معنای "هردو" و واژه "valeo" به معنای "صحت داشتن" می‌باشد.

دو سوگرائی و دو سودایی در واقعیت امر، تمایل یک پدیده  روانی تحت دو زاویه متضاد است. یعنی اثبات و نفی متوالی یک امر و یا داشتن و یا حتی بیان دو احساس و موضع‌گیری متضاد نسبت به یک فرد، شیئ و یا موضوع و موقعیتی خاص است.

به کلامی دیگر یک هدف در آن واحد، هم انسان را به سوی خود جلب میکند وهم، از خود می‌راند.

این اصطلاح به وسیله «یوجین بلولر»

Eugen Bleuler

برای اولین بار به کار گرفته شد، که بین دوسودایی عاطفی، و دوسوگرایی اراده، تفکیک قائل شد.

در کاربرد روزمره، «دو سودایی» به معنای دو سودایی عاطفی بیش‌تر، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در دو سودایی عاطفی، افراد با قلیان احساس خوش - آیند و ناخوش - آیند خود، شاخ - به - شاخ شده و دست و  پنجه نرم میکنند، مثلاً در بیمار مبتلا به پارانویا

Paranoia

که به علت اوهامات فکری می‍‍‍ترسد "آن‌ها" او را ترور کنند، مصرانه از پزشک خود میخواهد که او را هرچه زودتر بکشد.

برای روشن ساختن احساس دو سوداگرائی مثال‌هایی ضرور می‌نماید:

در رمان "آنناکاره نینا" 

Anna Karenina

نوشته "لئوتولستوی"

Leo Tolstoy

آننا زن شوهرداری است که متوجه می‌شود سخت مجذوب کنت «ورونسکی» خوش قیافه و مجرد شده است.

آننا که ازدواج کرده و صاحب فرزندِ پسری هست، از این حالت مجذوبیت خود احساس شرم می‌کند و با فرآیند عاشق شدن خود به مبارزه می‌پردازد. گرچه انگیزش او برای تصاحب کُنت ورونسکی بسیار قوی است اما درعین حال او را"دفع" هم می‌کند، چرا که داشتن رابطه جنسی با معشوق، در زندگی شخصی هر دو، فاجعه به بار خواهد آورد. او در این مرحله‌ی جذب – و دفع، از مبارزه خود، در حالت دو سودائی قرار دارد.

صادق هدایت از همین "درونمایه" استفاده کرده است و دو داستان کوتاه خود بنام های «داش آکل» و «گرداب» را می‌نویسد.

در داستان داش آکل، شخصیت اول داستان با احساس جذب- و- گریز خود حدود هفت سال مبارزه می‌کند. داش آکل سخت پایبند آئین جوانمردی و مروّتِ "لوطی گری"‌ها ست. وی عشق خود به مرجان دختر حاجی صمد و ازدواج با او را، دور از مرام "جوانمردی" و "لوطی‌گری" می‌شمرد.

قهرمان داستان، تنها راه علاج از سیطره‌ی احساس جذب- و- گریز را، فقط در مرگ خود می‌بیند. او وضعیتی را فراهم می‌آورد تا به سهولت بدست رقیب ضعیف‌تر از خود، زخمی شود و بر اثر جراحات وارده از پای درآید.

در داستان گرداب شخصیت اول داستان فردی است بهرام نام که به بدری همسر دوست خود علاقه‌ی  شدید دارد و خاطر- خواه او ست. وی همچون داش آکل درگیر احساس جذب- و- گریز است. او از طرفی، به طرف بدری همسر دوستش جذب می‌شود واز طرفی دیگر، بواسطه عوامل اخلاقی متداول جامعه (فراساخته‌های اجتماعی) نمی‌تواند به وی نزدیک شود. او نیز همچون دیگر شخصیت‌های یاد شده، برای خلاصی از چنگال احساس جذب- و-گریز راه مرگ را انتخاب می کند.

دو سوگرایی از خصوصیات بارز و ویژه کودکان است. و این خصوصیت بارز را هر پدرو مادری در نزد کودکان خود شاهد بوده است. بطور مثال ما شاهد بوده‌ایم که کودکان بین انتخاب این خوراکی، و یا آن خوراکی، این اسباب‌بازی، و یا آن اسباب‌بازی (جذب- و- جذب) سرگشتگی و تردید از خود نشان می‌دهند. کودکان، در انتخاب، برای آنکه بتوانند به ترتیب، فقط از یکی، و فقط یکی از خوراکی‌های مطلوب سود جویند، و یا آنکه به نوبت با اسباب بازی‌های مورد علاقه خود بازی نمایند، در عمل، پنداری با مشکل لاینحل مواجه هستند.

ولی بروز این حالت تردید و دودلی، در افراد بالغ متضمن وجود بیمارزدگی قطعی می‌باشد. مثلاً در اختلالات وسواسی افسرده - شیدا ، و یا روان پارگی این بیمارزدگی کاملاً بارز است.

در اینجا باید به این نکته توجه کنیم که دو سودایی تنها در گونه جذب - و - دفع و یا جذب - و- گریز باقی نمی‌ماند.  دو حالت دیگر، از حالات دو سودایی در احساس جذب -  و – جذب و احساس دفع - و – دفع  نیز خودنمایی می کنند.

گونه دیگر دو سودایی که دفع - و – دفع می‌باشد، برای ما کمی مبهم و  ناشناس می‌نماید. برای روشن شدن این حالت بیان مثالی ضرور است.

فرض است، موجود زنده‌ای (چه حیوان، چه انسان) در محیطی محدود، مجبور است که بطور قطع از دو بد (نامطلوب)، یکی را انتخاب نماید، مثلاً بین یک لیوان سرکه غلیظ و یک لیوان آب نمک غلیظ، این موجود باید یکی از آن دو لیوان را سر کشد، تصور آنکه حیوانی به این عمل دست یازد، بعید به نظر می‌رسد. درمورد انسان مجبور هم انتخاب یکی از این دو قطب نامطلوب کار ساده‌ای نخواهد بود.

دو سودایی و تعارض دو روی یک سکه هستند.

*******

 

دو سودایی و پدیدار مهاجرت 

 دو سوداگرایی و کارکرد آنرا در توجیه گستردگی پدیده‌ای همچون مهاجرت، می‌توان چنین بیان کرد که:

      I.          مهاجران در طول زندگی خود در کشور میزبان از احساس‌های جذب - و - دفع، جذب - و - گریز، جذب - و جذب و دفع- و دفع با کمیت‌ها و کیفیت‌های نوسان‌دار با توجه به عامل زمان برخوردار هستند.

    II.          بروز حالت دو دلی و تردیدی است که در اشخاص به علت تغییر محیط (مثلاً مهاجرت)، لاجرم ارزیابی ارزش‌ها، باورداشت‌ها و میراث فرهنگ خود، در وی به‌وجود می‌آید. شک و تردید زائیده شده این ارزیابی در نهایت و نتیجتاً سبب اقدام به تجدید نظر در ارزش‌های فردی ست. ارزش‌هایی در قلمروهای مختلف همچون محدوده‌ی  سیاست، اخلاق، فلسفه، مذهب، عُرف، سنت، تعلیم - و - تربیت و غیر آن، که شخص خواسته یا ناخواسته در آن ارزش‌ها محصور است.

  III.          حالت دو سودایی، در احساس دو وطنی شدن اشخاص مهاجر نیز متبلور می‌گردد. بطور مثال حالت و وضعیت اشخاصی را می‌توان بیان داشت که حتی بعد از مهاجرت به کشور میزبان و اقامت چندین ساله نمی‌توانند بطور یقین در مورد سکونت دائم و قطعی خود در کشور میزبان و یا مراجعت به کشور خود، تصمیمی قاطع اتخاذ نمایند. آنان ماندگاری دائم خود را در کشور میزبان، زمانی اثبات و گاهی انکار می‌کنند. و در این حالت دو دلی، تردید، دو گونگی، تعلیق، دو سوداگرائی، دو سودائی و دو وطنی شدن باقی می‌مانند. زیرا که، ارزش‌های فردی- اجتماعی خود را (هم در وطن خود و هم در کشور میزبان) سُست شده و بی‌بنیان و ناکافی می‌یابند.

خصوصیات دو سودایی بطور خلاصه عبارتند از:

v  انسان نسبت به وجود آن (دوسودائی) احساس بیگانگی ننموده و آن را قسمتی از وجود خود می‌پندارد.

v  ممکن است برای چندین دهه و یا تا آخر عمر در نزد فرد باقی بماند.

v  انسان را در حالت دو سودائی، تعلیق، دو گونگی، دودلی، تردید، معلق، دو سوداگرائی و سرگشتگی نگاه می‌دارد.

به عبارت دیگر:

v  فرد با وجود آگاهی به وضع خود، قادر نیست آن را به نفع خود، تغییر دهد، و در این حالت و وضعیت درجازدن، پوسیده شدن و نابود گشتن، همچون "خر بوریدان" میخکوب باقی می‌ماند.

*******

 

خر بوریدان

ژان بوریدان 

Jean Buridan

  ۱۳۰۰–۱۳۵۸ فیلسوف تأثیرگذار فرانسوی و از متکلمان  قرون وسطی است که در سده چهاردهم می‌زیست.

روایت شده است که بوریدان روزی خر خود را که بسیار گرسنه و تشنه بود، به محلی میبرد و در فاصلهٔ مساوی از او یک سطل آب و مقداری جو قرار میدهد. چون فاصلهٔ هر دو از او (خر) مساوی بودند و گرسنگی و تشنگی او به یک اندازه بود، او نه‌توانست یکی را بر دیگری ترجیح دهد و سراَنجام از شدت گرسنگی و تشنگی مُرد.

با استفاده از این مسئله می‌گویند ترجیح بلامرجح محال است.

 کامکار  2020/11/16

فرافکنی

 

 

Psychological projection

 

فرافکنی

 

فرافکنی یعنی نسبت دادن ناآگاهانه اعمال، عیب‌ها و امیال ناپسند خود به دیگران که در واقع یک ساز ـ وـ کاری پدافندی به شمار می‌آید.

زیگموند فروید

Sigmund Freud

 نخستین کسی بود که این مبحث را در روان‌شناسی مطرح کرد.

آلفرد آدلر

Alfred Adler

شاگرد فروید و از جمله اولین منتقدان این نظر است.

فرافکنی در معنای واژه‌ای آن، به پرتاب کردن رو به بیرون یا رو به جلو دلالت دارد و به فرایند یا اسلوبی اشاره دارد که افراد به مدد آن، ایده‌ها، تصویرها و امیال را بر محیط بیرونی‌شان تحمیل/ پرتاب می‌کنند.

این بیرونی‌سازی مشتمل است بر دریافت (ادراک) فعالیت عقلی، دریافت تصویرها و نشانه‌ها به عنوان واقعیت (مثلاً در رؤیا و خیالات) و یا مکان‌یابی انگیزه‌ها و امیال موجود در درون "خود" ایگو  

EGO

 در محدوده عینیت‌ها

Subjectivity

مردم و یا رویدادهای دیگر. اصطلاح فرافکنی در روان‌کاوی کاربرد دارد؛ در آن فرافکنی یکی از ساز و کارهای پدافندی (دفاعی) در برابر نگرانی به شمار می‌رود.

در این معنی خواسته‌ها و انگیزه‌های ناپذیرفتنی که بازشناخت آنها در "خود"، ممکن است موجب ناراحتی شود، به دیگران نسبت داده می‌شود.

این وسیله پدافندی به طور کامل در جهت عکس درون‌فکنی می‌باشد و اساس آن از این قرار است که فرد می‌کوشد تا تمایلات نامناسب و ناپسند خویش را به دیگران نسبت دهد و در نتیجه خود را عاری از هرگونه عیب و نقص بداند و خود را از احساس گناه، برهاند. با این وسیله پدافندی، فرد در مورد دیگران با مقیاس خویش قضاوت می‌کند.

فرافکنی یعنی انگشت اتهام به سوی دیگران گرفتن.

فرافکنی عبارت است از تمایل به نسبت دادن آنچه در درون می‌گذرد به دیگران یا به محیط.

فرافکنی فرد را در مقابل یک نوع اضطراب حفظ می‌کند:

اضطرابی که در اثر اعتراف به کاستی‌ها و نقص‌ها ممکن است به وجود آید. کسی که فرافکنی می‌کند معمولاً احساسات، نقص‌ها، یا آرزوهای غیرقابل قبول خود را در دیگران می‌بیند.

فرافکنی، با برجسته کردن و اغراق آمیز کردن صفات شخصیتی منفی در دیگران، از اضطراب می‌کاهد.

فروشنده‌ای که خودش را مسلمان بسیار مومنی می‌داند که جامعه روی او حساب می‌کند، ولی فردی به شدت طمع کار است و سر مشتریان "کلاه" می‌گذارد، بر این باور است که همهٔ مشتریانی که وارد مغازه می‌شوند می‌خواهند هر طور که شده سر او کلاه بگذارند. مسلم است که اکثریت مطلق مشتریان چنین قصدی ندارند، و او در واقع، حرص و دغل کاری خود را به آنان فرافکنی می‌کند.

دانشجویی که در امتحان شفاهی رد می‌شود می‌گوید که استاد امتحان گیرنده ضعیف، بوده است و یا با او دشمنی داشته است.

پرستاری که در انجام وظایف خود خوب عمل نمی‌کند، می‌گوید که:

« ـ سایر پرستاران به بیماران خوب رسیدگی نمی‌کنند.»

جراحی که عملش موفقیت آمیز نیست با اصرار می‌گوید که:

« ـ کمک جراح و سرپرستار به وظایفشان خود، خوب عمل نکرده‌اند.»

کسی که کمبود جنسی دارد، رفتار دوستانه و عادی دیگران را نوعی "دعوت" محسوب می‌کند.

این نوع افراد وقتی به فروشگاهی می‌روند و فروشنده به آنها لبخند می‌زند، فکر می‌کنند که وی از آنها "خوشش آمده است". مردی که به همسرش خیانت می‌کند ممکن است دائم به او تهمت خیانتکاری بزند. زنی که از دست شوهر خود عصبانی است ممکن است با گفتن:

"ـ چرا از دست من این همه عصبانی هستی؟" در واقع عصبانیت خودش را توجیه کند.

نوعی شدید از فرافکنی ممکن است به رفتار خصمانه یا حتی پرخاشگری منجر شود مخصوصاً هنگامی که فرد احساس می‌کند یک نفر دیگر باعث و بانی احساسات منفی اوست. برای مثال، بیمار بسیار چاقی که چند کیلو چاق‌تر شده است ممکن است پرستار خود را مقصر بداند و بگوید که:

« ـ پرستار ترازو را دستکاری کرده است تا او را چاق تر نشان دهد.»

آزمون‌های فرافکنی؛ با ارائهٔ محرک‌ها یا سوالات خنثی یا مبهم و درنتجه، دریافت پاسخ از مراجع، آن پاسخ‌ها را به عنوان ساز ـ وـ کار فرافکنی، تحلیل می‌کنند.

 

کامکار 2016/04/27

 

 

روان‌گسیختگی یا اسکیزوفرنی یا شیزوفرنی

 

Schizophrenia

 

 یک اختلال روانی است که مشخصهٔ آن از کار افتادگی فرایندهای فکری و پاسخگویی عاطفی ضعیف است.

این بیماری در بین همهٔ بیماری‌های عمدهٔ روان‌شناختی از همه وخیم‌تر می‌باشد و معمولاً خود را به صورت توهم شنیداری، توهم‌های جنون آمیز یا عجیب و غریب، یا تکلم و تفکر آشفته نشان می‌دهد، و با اختلال در عملکردهای اجتماعی یا شغلی قابل رَوایش و روشنگری رضایت بخشی، همراه است.

شروع علائم معمولاً در دوران نوجوانی رخ می‌دهد. گسترش و  شیوع جهانی آن در حدود ۰٫۳–۰٫۷ در صد میباشد. تشخیص بر اساس مشاهدهٔ رفتار و تجارب گزارش ‌شدهٔ بیماران است.

اواخر نوجوانی و اوایل دوران بلوغ، دوره‌های اوج شروع بیماری اسکیزوفرنی می‌باشند،  که سال‌های بحرانی "ارتباطات اجتماعی و حرفه‌ای" یک نوجوان است. در ۴۰٪ از مردان و ۲۳٪ از زنان مبتلا به اسکیزوفرنی، این مهم قبل از سن ۱۹ سالگی خود را نمایان می‌کند.

گوشه‌گیری اجتماعی، نامرتبی لباس و بهداشت، و از دست دادن انگیزه و قضاوت تماماً موارد عادی موجود در اسکیزوفرنی می‌باشند. اغلب الگوهای قابل مشاهده‌ای از مشکل عاطفی دید میشود. برای مثال:

در ارتباطات میان ـ فردی عدم پاسخگویی لازم و ضروری به محرکات (سخن)، بسیار متداول است.

اختلال در شناخت "کدهای اجتماعی" با اسکیزوفرنی مرتبط هستند. مشکلات پی در پی، در کار و حافظهٔ بلند مدت، توجه، عملکرد اجرایی، و سرعت پردازش رخ می‌دهد. در یک زیرگروه غیر معمول، فرد ممکن است تا حد زیادی ساکت باشد، در وضعیت‌های حرکتی عجیب و غریب، یا در جلوه‌های بی‌موردی از اضطراب قرار بگیرد، که همهٔ اینها نشانه‌هایی از ابتلا به اسکیزوفرنی می‌باشند.

به نظر می‌رسدعوامل ژنتیکی، دوران نونهالی، کودکی و نوجوانی، محیط اولیه زندگی، نوروبیولوژی،

Neurobiology

و فرایندهای روانی  ـ اجتماعی از عوامل مهم و مؤثری باشند. ۴۰ درصد از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی چپ دست بوده‌اند.

برخی از مواد مخدر تفریحی و داروها باعث ایجاد یا بدتر شدن علایم می‌شوند.

پژوهش حاضر بر روی نقش نوروبیولوژی متمرکز شده است، اگر چه هیچ علت ارگانیک مجزایی یافت نشده است. ترکیب بسیار محتمل علائم بحث‌هایی را در مورد اینکه آیا تشخیص نشان دهندهٔ یک اختلال واحد است یا تعدادی از سندرم‌های گسسته، همچنان در جریان است.

با وجود اینکه ریشه لغت در یونانی  skhizein (σχίζειν، "گسستن" و phrēn, phren- (φρήν, φρεν-؛ «ذهن») است، اسکیزوفرنی به معنی "ذهن گسیخته" نیست و همانند اختلال شخصیت تجزیه‌ای (به‌همین بخش نگاه کنید) نمی‌باشد.

اختلال شخصیت تجزیه‌ای به عنوان "اختلال شخصیت چندگانه" یا "هویت پریشی" نیز شناخته می‌شود. شرایطی که اغلب در ادراک عمومی با آن اشتباه گرفته می‌شود.

*******

 

علائم

برای تشخیص اسکیزوفرنی، باید حداقل شش ماه علائم روان پریشی

روان‌پریشی 

Psychosis

را، داشته باشید و در مدیریت زندگی روزمره خود دچار مشکل شده باشید.

علائمی که در اسکیزوفرنی رایج است:

هذیان

Delusion

وقتی شما دچار هذیان هستید، واقعیت را تغییر یافته یا متفاوت تجربه می کنید.

به عنوان مثال، ممکن است شما احساس کنید که چند نفر شما را تعقیب و آزار و اذیت می‌کنند. در صورتی که دیگران چنین درکی را ندارند. به این نوع برداشت/احساس، بدگمانی یا

پارانویا 

Paranoia

می گویند.

ممکن است احساس کنید تحت نظر هستید، که در نتیجه به انزوای اجتماعی منجر خواهد شد. این نوع انزواجویی به طور معمول اتفاق می‌افتد. یا باور داشته باشید که قدرت‌های ماوراء‌طبیعی دارید و برای انجام کاری مهم انتخاب شدید.

توهم

Hallucination

شنیدن صداهای افراد و یا سایر صداهای دیگر، نوعی توهم رایج در اسکیزوفرنی است.

یکی دیگر از تجربه‌های رایج، احساس قرار گرفتن در معرض تشعشع‌های آسمانی یا چیزهای مضر دیگری است. همچنین ممکن است فکر کنید که با افراد مرده یا با یک قدرت بالاتری در تماس هستید. شما همچنین میتوانید بوهایی را استشمام کنید که هیچ‌کس دیگر آن را حس نمیکند، و یا این حس به شما دست دهد که چیزهایی در بدن شما اتفاق می‌افتد که قابل توضیح نیستند.

اختلال تفکر

Thought disorder

وقتی اختلالات فکری دارید، تکمیل و به‌پایان رساندن یک اندیشه و روند آن و نیز همچنین انسجام افکار برایتان مشکل است.

برای شما اینگونه است که احساس می‌کنید مدام افکار جدیدی وارد ذهن شما می‌شوند و اندیشه پیشین را قطع می‌کند.

ممکن است از از دست دادن مسیر اندیشه، تا تشکیل جملات مربوط به موضوع سخن، با اتصال نامنظم در معنا، و با تناقض شناخته شود. این مشکل به‌عنوان آشفته گویی در خط سیر گفتمان شما، خود نمایی میکند.

*******

 

درمان

برای کاهش هذیان‌ها و توهّمات و کاهش خطر ابتلا به روان پریشی‌های جدید، ممکن است با داروهای ضد روان پریشی درمان شوید.

هدف از درمان این است که شما بتوانید علائم خود را مدیریت کنید، زندگی روزمره‌ای داشته باشید که از آن لذت ببرید و بتوانید کارهایی را انجام دهید که احساس خوبی در شما ایجاد می‌کند.

 

درمان مفید، به:

احساس شما،

چگونگی و تعداد نشانه‌های بیماری که دارید و

تأثیر این دو عامل بالا بر زندگی روزمره شما،

بستگی دارد.

 

درمان شامل بخش‌های مختلفی است از جمله:

درمان با داروها

تماس‌های روان درمانی و پشتیبانی

آموزش، جلسات گروهی و

بهره‌گیری از حمایت و پشتیبانی خدمات اجتماعی، میباشد.

خواب کافی و داشتن برنامه‌های منظم نیز بخشی از درمان است.

 

برای به حداقل رساندن گستردگی اختلال مرتبط با اسکیزوفرنی، به تازگی کارهای بسیاری برای شناسایی و درمان مرحلهٔ علائم اولیه (قبل از شروع) بیماری به انجام رسیده است، که تا ۳۰ ماه قبل از شروع علائم قابل تشخیص است. کسانی که بیماری اسکیزوفرنی آنها در حال پیشرفت است ممکن است علائم گذرا یا خود محدودگری روانی  و علائم نامعین کناره‌گیری از اجتماع، تحریک پذیری، بی‌قراری، و عدم مهارت حرکتی  را در طول مرحلهٔ ابتدایی بیماری تجربه کنند.

کامکار 2020/11/14 

 

 

 

جابجائی، یکی از ساز و کارهای دفاعی روانی

جابجائی (DISPLACEMENT):

انتقال احساسات، هیجانات و تکانه‌های اضطراب‌زا از يك شخص و يا شیئ (تهدید کننده و يا غير قابل دسترس) به فرد و يا شیئ امن‌تر و قابل پذیرش‌تر.

تخلیه احساسات فروخورده؛ بر سر اهداف بی خطرتر (افراد زیر دست، تحت فرمان، وابسته و يا ضعیف‌تر از خود شما). در این حالت بیان تکانه اضطراب‌زا، به شخص یا موضوع کمتر تهدید کننده منتقل می‌شود و نوع غیر متداول آن برگرداندن خصومت نسبت به‌دیگران به‌خود فرد است که باعث افسردگی و خود سرزنشی می‌شود (سلیگمن 1999).

مثال:

کارمندی که از دست رییس خود، عصبانی است از آن جايی كه قادر نيست بر سر رییس خود فرياد بكشيد، هنگامی كه به خانه باز می‌گردد بی‌نمکی آب‌گوشت را بهانه کرده و عصبانیت خود را سر همسر خود خالی می‌کند (و شما با اصطلاح ... ـ از سرِ کار آمده دلش پُر است، آشنائید.) و سر وی فرياد می كشد.

مثال:

فرزندان عصبانیت خود را با كوبيدن درها به هم؛ ابراز می‌کنند.

مثال:

يك زن ناکام در ارضای نیازهای جنسی خود، به پرخوری روی می آورد.

مثال:

دختری كه از سوی دوست پسر خود رها شد است فوراً با پسر ديگری دوست می شود.

مثال:

تمام مشکلات اقتصادی/سیاسی ایران، به دلیل روی کار بودن مشتی عرب‌زادگان غیر ایرانی ست.

مثال:

فرانسه همان هواپیمای ایر فرانس را بفرستد و گندی که چهل و اندی سال پیش زده را جمع کند و ببرد.

*****

 

در سازـ وـ کار دفاعی روانی جابجایی، شما احساسی یک سویه علیه فردی/افرادی (مثلاً دستگاه حکومتی وقت) را دارید، ولی اما که، آن را به علت ترس از عاقبت کار؛ به سمت شخص/اشخاص یا موقعیت دیگری (اعراب/فرانسه/انگلستان و ...) تغییر جهت می‌دهید؛ زیرا که سهل‌تر و بی‌خطرتر و متداول‌تر می‌نماید! و این شیوه جابجایی سازـ وـ کارهای دفاعی روانی را؛ به نمایش می‌گذارید، بدون آنکه هیچ‌گونه احساس خطری متوجه شما باشد. یعنی همان:

گنه کرد در بلـــــــــخ آهنگری

به شوشتر زدند گردن مسگری

زیرا که؛ این کارسازه‌های دفاعی روانی جابجایی مُد روز شده است و هم سنگرهای شما، شما را بیشتر و بیشتر تشویق می‌کنند (چون خود نیز مبتلا به آن هستند) تا از این سازـ وـ کار دفاعی روانی جابجایی بیشتر و بیشتر (همانند مواد مخدر) استفاده کرده و اندیشه سازنده خود را برای رفع مشکل اساسی کاملاً فلج سازید.

و این سازـ وـ کار دفاعی روانی جابجایی؛ اکسیر مسکنی می‌شود برای تمام دردها، درصورتی که مشکل اساسی پابرجا ست و از قدرت آن نیز ذره‌ای هم کم نشده و فقط شما بیشتر ناکام مانده و مأیوس‌تر می‌شوید و مجدّداً از این داروی مخدر بیشتر استفاده کرده و خود را بیشتر مسموم می‌سازید و در این مرحله است که "دایره نحس"

Virtuous circle and vicious circle

شکل می‌گیرد.

این سخن اگر این ساعت اثر نکند، پس از مدّتی که پخته تر گردی، بی شک عظیم اثر کند.

  کامکار 2019/10/26

اختلال شخصیت ضد اجتماعی

 

 Antisocial personality disorder یا ASPD

نوعی اختلال شخصیت است که در آن فرد نمی‌تواند با موازین اجتماعی سازگار شود و در قبال رفتارهایش احساس گناه و نگرانی ندارد.

مشخصه این اختلال، اعمال مداوم ضد اجتماعی یا خلاف قانون است، اما این اختلال مترادف با بزهکاری نیست.

بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی هیچ وقت راست نمی‌گویند و هرگز نمی‌شود به آنها اعتماد کرد که وظیفه‌‌ای را درست انجام دهند یا اساساً به‌هیچ ‌یک از ملاک‌های متعارف اخلاق پایبند باشند.

لاابالی‌گری جنسی، همسر آزاری، کودک آزاری، و رانندگی در حین مستی، اتفاقاتی شایع در زندگی این گونه بیماران است و چیزی که خیلی مشهود است، این است که آنها هیچ وقت از کارهای خود پشیمان نمی‌شوند.

اختلال شخصیت ضداجتماعی را باید از رفتار جنایی که برای کسب منفعت صورت می‌گیرد، متمایز کرد، زیرا با ویژگی‌های شخصیتی شاخص این اختلال همراه نیست. رفتار ضداجتماعی بزرگسالان را می‌‌توان برای توصیف رفتار جنایی، پرخاشگرانه یا سایر رفتارهای ضداجتماعی به کار برد که مورد توجه بالینی قرار می‌گیرند، ولی با تمام ملاکهای اختلال شخصیت ضداجتماعی مطابقت نمی‌کنند.

صفات شخصیتی ضداجتماعی، تنها هنگامی به‌عنوان اختلال شخصیت ضداجتماعی تلقی می‌شوند که انعطاف ناپذیر، ناسازگارانه و پایدار بوده و موجب اختلال کارکردی یا پریشانی ذهنی قابل ملاحظه شوند (DSM-IV-TR.2000).

 

معیارهای DSM-5

الف) فرد تقریباً در همه جنبه‌‌های زندگی به حقوق دیگران احترام نمی ‌گذارد و آنها را نقض می‌کند. این رفتار از ۱۵ سالگی شروع شده‌است، و سه مورد (یا بیشتر) از موارد زیر آن را نشان می‌دهند:

1. فرد با پیش نگرفتن رفتارهای قانونی، هنجارهای اجتماعی را رعایت نمی‌کند، و این موضوع را تکرار ارتکاب اعمال مجرمانه‌‌ای که به دستگیری او منجر می‌شوند نشان می‌دهد.

2. مکار و فریبکار است، و این موضوع را دروغگویی‌‌های مکرر، استفاده از نام‌‌های مستعار، یا کلاهبرداری از دیگران به منظور سودجویی شخصی یا لذت بردن نشان می‌دهند.

3. فرد بدون فکر و بلافاصله بر اساس امیال ناگهانی خود عمل می‌کند یا نمی‌‌تواند از پیش برنامه ‌ریزی کند.

4. زود رنج، زودخشم، و تحریک پذیر، یا پرخاشگر است، و این موضوع را تکرار دعواها یا تهاجم‌‌های فیزیکی نشان می‌دهند.

5. با کارهای خطرناکی که انجام می‌‌دهد، ایمنی خود یا دیگران را رعایت نمی‌کند.

6. تقریباً در همه امور بی مسئولیت است، و این موضوع را تکرار قانون ‌شکنی‌‌ها در محل کار یا رعایت نکردن مسئولیت‌‌های مالی نشان می‌دهند.

7. پشیمانی و عذاب وجدان ندارد، و این موضوع را بی‌‌تفاوتی او نسبت به ناراحت کردن دیگران، بدرفتاری با آنها، یا دزدیدن اموال آنها، یا تلاش برای توجیه این اعمال، نشان می‌دهند.

ب) فرد حداقل ۱۸ سال سن دارد.

پ) شواهد موجود نشان می‌دهند که فرد اختلال سلوک/رفتار و کردار دارد و شروع آن قبل از ۱۵ سالگی بوده‌است.

ت) رفتار ضد اجتماعی صرفاً در طول اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی روی نمی‌دهند.

 کامکار2019/02/23

 

خصوصیات ویژه پاره‌ای از ایرانیان

یکی از خصوصیات ویژه پاره‌ای از ایرانیان آن ست که همه کاره هستند!

غواص هستند! خلبان هستند! خیاط هم هستند و در آرایش و پیرایش مو تخصص دارند و تخصص خود را نیز در "دوبی" از دست محترم آقای دکتر هولاگوشی گرفته‌اند!

مدیر:

مدرسه، بانک، شرکت خصوصی/عمومی، روزنامه، هفته نامه، سازمان توریستی و ... هستند!

خلبان و کاپیتان زیر دریایی هم هستند!

پزشک، جراح مغز و قلب و دندان نیز هستند!

روانشناس هستند و جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی را تمام کرده و آن را به میخ آشپزخانه آویزان کرده‌اند.

تدوین‌گذار قانون اساسی هستند و نیز صلاح مملکت خویش به نیکی، دانند.

شاعر و نویسنده هستند و نیز وکیل و قاضی هم،،،، هـ هـ هـ هستند (می بخشید، نمیدانم چرا اینجا که رسیدم زبانم گرفت)!

باری!

باستان شناس هستند و تخصص در کربن 14 را نیز یدک میکشند. و میدانند چرا در نقوش تخت جمشید، شیری بر پشت گاوی پریده است.

میترایسم را دانند و با اهورامزاد شراب خورده‌اند و زرتشت همبازی دوران کودکی آنان بوده است.

مهندس آب و برق و تلفن هم هستند!

فیلمساز/هنرپیشه و آهنگساز و کارگردان نیز، هستند!

مفسر سیاسی/اقتصادی/تربیتی/خانوادگی/خانواری و ... مال و املاک و همچنین وکیل دعاوی هم، هستند!

متخصص کامپیوتر و جراح وسائل الکترونیکی/الکتریکی هم، هستند!

نقاش و طراح و مهندس راه و ساختمان و پل سازی هم، هستند!

آشپزی میدانند، متخصص درمان چربی‌های اضافه در بدن و کاهش وزن هم هستند!

کوهنورد و بحرپیما هستند و در طب سوزنی هم مهارت دارند!

مکانیک موتورخانه ماشین آلات چاه عمیق و هواپیما و زیردریایی نیز، هستند!

و جالب تر از آن، آنکه:

آنچه که نیستند؛؛؛ آنهم هستند!

کامکار 2019/01/25

وضعیت سیاسی ایران در یک نگاه کوته

 

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

 

در فلسفه معمول است:

«... - اثبات شی نفی ماعدا نمی کند ؛ لازمه بودن چیزی نبودن دیگری نیست.».

و چون نظام حاکم بر ایران هم اینک از هیچگونه کژی معقول و یا نامعقل مبرا وجدا نیست؛ لذا، هرگونه بیان تشریحی و توصیفی بر سکوبِ کژی استوار گردد و دلایل آمده بر رد؛ و یا عکس آن؛ تهی و بی مغز می‌شود.

همانگونه که آمده است:

تقسیم‌بندی حیدری و نعمتی:

در بسیاری از شهرهای ایران از اواخر قرن نهم هجری قمری در ایران عصر صفوی تا دهه‌های اخیر وجود داشته‌است. این گروه‌ها هر کدام در بخشی مجزا از شهرها ساکن بودند و همیشه دشمنی‌ها و رقابت بین این دو گروه وجود داشت. اختلافات حیدری و نعمتی گاه به دعواها و نزاع‌های جمعی بزرگی در شهرهای ایران منتهی می‌شد.

معمولاً ریشه این نام و دلیل دشمنی با جناح مخالف برای اعضای دو فرقه ناشناخته‌بوده‌است. در بعضی نقاط دامنه افراد این دو گروه از شهرها به دهات مجاور کشیده ‌می‌شده‌است. در تعطیلات عمومی، یکی از این دو دسته به دسته دیگر حمله ‌می‌کرد تا برتری خود را برقرار سازد. در سایر روزها لوطی‌ها و کشتی گیران یک گروه، گروه دیگر را به مبارزه می‌طلبیدند.

در زمان اعیاد مذهبی خشونت بین این دو گروه همواره مورد انتظار بود و در ایام سوگواری امام سوم شیعیان کار گاه به درگیری‌های خونباری می‌کشید.

جوانان حیدری و نعمتی بطور دائم بر سر مسائل کوچک و بزرگ با هم درگیری و زد و خورد داشتند. مهمترین محل برخورد حیدری‌ها و نعمتی‌ها در مراسم و هیئت‌های تاسوعا و عاشورا بوده که محلی برای نمایش قدرت دو گروه در سطح شهرها محسوب می‌شد.

ملکوم (ديپلمات، نظامی و ايران شناس« سرجان ملكم») در جریان سفرهای خود ذکر می‌کند که این دو دسته نسبت به هم حسادت شدیدی داشته‌اند و در روزهای محرم به هیئت‌های هم حمله، و با تخریب اموال یکدیگر خرابکاری می‌کرده‌اند. او اشاره می‌کند که این نزاع‌ها اغلب جدی بوده است و بسیاری از مردم جان خود را از دست می‌دادند. مردم محلی قربانیان این درگیری‌ها را «هدیه‌ای» به پروردگار می‌دانسته‌اند.

.
در مورد پیشینه این نام لمبتون (آن کترین سواینفورد لمبتون ( به انگلیسیAnn Katherine Swynford Lambton) ‏( فوریه ۱۹۱۲ - ۱۹ ژوئیه ۲۰۰۸  پروفسور ایران‌شناس در دانشگاه لندن و پارسی‌دان انگلیسی و کارشناس تاریخ ایران در دوره‌های سلجوقیان، مغول‌ها، صفویان و قاجارها و پژوهشگر برجستهٔ مسائل ایران بود.) می‌نویسد که شهر شیراز در دوران صفویه دو گروه رقیب را در خود جای داده‌ بود. حیدری‌ها که پیرو شیخ حیدر صفوی بودند و در شرق شهر سکنا داشتند و نعمتی‌ها که در غرب شیراز ساکن بودند و پیرو شاه نعمت‌الله ولی بودند. در زمان کریم خان زند شیراز یازده بخش داشت که پنج تای آنها بخش‌های حیدری، پنج تای آنها نعمتی و یک بخش متعلق به یهودیان بود. درگیری‌های حیدری - نعمتی در شیراز در عصر قاجار ادامه داشته و از عوامل افول این شهر در این دوران بوده‌است.

.
در سال ۱۵۷۱ یک جهانگرد ایتالیایی می‌نویسد که تبریز به نه محله تقسیم می‌شود که پنج محله به یک گروه و چهار محله به گروهی دیگر تعلق دارد و حیدری نعمتی‌ها بیش از سی سال است که در دشمنی با یکدیگر بسر می‌برند.

کامکار 2019/06/28

 وجود ده (10)‌ها شکل دیگر بین نرینه و مادینه

در داستان‌های کتب مقدس در دین‌های ابراهیمی آمده است:

نوح پیامبر به فرمان خدا یک کشتی ساخت تا خود، خانواده خود، و کسانی که به وی ایمان آورده بودند و نمونه‌ای از هر حیوان را از پیامدهای طوفان سهمگینی که در راه است نجات دهد.

بر اساس تورات و قرآن، نوح پیامبر دستور ساخت کشتی بزرگی را از سوی یهوه (الله در قرآن) دریافت کرد که ساخت آن سال‌ها طول کشید.

کشتی می‌بایست آنقدر بزرگ باشد که علاوه بر آدمیان (خویشان و پیروان نوح) از همه گونه جاندار، جفتی (مادینه و نرینه) نیز در این کشتی جای بگیرد تا بعد از پایان سیل بزرگ ادامه حیات بر روی زمین ممکن باشد.

به این نکته باید توجه شود که در این داستان فقط از نرینه‌ها و مادینه‌ها سخن رفته است. و بر همین پندار داروین و دیگر دانشمندان همان زمان او نیز ملاک را بر دو جنس «نر» و «ماده» بنا گذاردند.

*****

تنازع بقا مهم‌ترین اثر چارلز داروین، دانشمند و طبیعی‌دان انگلیسی است که در سال ۱۸۵۹ چاپ شد. داروین در این کتاب نظرات جدیدی دربارهٔ تکامل، پیدایش و انقراض انواع موجودات بیان کرد که در زمان خود جنجال‌های فراونی را به وجود آورد.
داروين در سال 1842 خلاصه‌ای از تئوری خود را آماده كرد و تا سال 1844 همچنان روی متن كامل آن كار می‌كرد. در ماه ژوئن 1858 داروين كه هنوز سرگرم كم و زياد كردن مطالب اثر بزرگ خود و تجديد نظر در مندرجات آن بود دست نوشته‌ای از «آلفرد راسل والاس» طبيعی‌دان انگليسی كه در آن هنگام در جزاير هند غربی مشغول مطالعات علمی بود دريافت كرد. اين دست‌نوشته حاوی خلاصه‌ای از تئوری تكامل والاس بود كه اصول آن تفاوتی با تئوری تكامل داروين نداشت. والاس مستقلاً و بدون اطلاع از كارهای داروين تئوری خود را تنظيم و قبل از چاپ و انتشار برای بهره‌گيری از نظريات و احياناً انتقادات داروين، كه اكنون ديگر دانشمندی برجسته و صاحب منزلت به شمار می‌آمد برای او فرستاده بود. يك ماه بعد مقاله والاس و خلاصه‌ای از كتاب داروين به شكل يك كار مشترك به يك هيئت علمی ارائه شد.

داروين صاحب اصلی تئوری تكامل انواع نبود. قبل از او افراد ديگری نيز چنين نظريه‌ای را ارائه داده بودند كه از جمله آنها می‌توان از «جين لامارك» طبيعی‌دان فرانسوی و «اراسموس داروين» پدر بزرگ چارلز داروين نام برد.

این راه گشایان علم بدلیل آنکه هنوز علم وراث خودی نشان نداده بود و دگرگونی و گسترش درون گروهی انواع سخن روز نبود، در چاه وَیل کتاب مقدس سقوط کردند و دانش خود را بر محور جنس «ماده» و «نر» محدود ساختند.

و میدانیم، در آن زمان از پهنه گستردگی تفاوت‌ها بین دو مفهوم نرینه و مادینه دانشی در اختیار بشر نبود و هم اینک با داده‌های آماری می‌توان ادعا نمود که حیوانات/انسان‌ها فقط از دو گروه نرینه و مادینه نیستند و بین این دو «ده (10)‌ها» جنس/شقوق دیگر نیز موجود است.

کامکار 2019/12/04

*****

 

 ایرج یاسینی

ناز و کرشمه و عشق و سکس در انتخاب طبیعی و بقای اصلح‌تر چارلز داروین در رساله اصل انواع ( ۱۸۵۹) از عشق و سکس به‌عنوان دو اصل بنیادین در پدیده انتخاب طبیعی  Natural selection و بقای اصلح‌تر نام میبرد. با انتشار این رساله باور انسان و دیدگاهی که ادیان آسمانی از خلقت و معالاً خلقت جدا و مستقل انسان از دیگر موجودات ارائه می‌دادند فرو پاشید و پایه‌های ادیان ابراهیمی بی‌ثبات‌تر گردید.

داروین در بیان نظریه اصل انواع از دانش تبارشناسی موجوداتphyllogenetics  دانش کالبد مقایسه‌ای comparative anatomy دانش جنین‎شناسی مقایسه‌ای  comparative embryology  و دانش سنگواره شناسی  palaeontology  بهرمند شده بود.

در قرن بیستم با کشف دو ساختار بنیادین ماده زنده  RNA - DNA  دانش بیولوژی ملکولی یا دانش ژنتیک genetic /molecular biology  قدم به عرصه علم گذاشت.

در زمانی کوتاه‌تر دو دهه ساختار توارثی Genome‌ بسیاری از گروه‌های جانوری و گیاهی شناسائی کردید و تبار شناسی زیستی که لینه Linnee سوئدی آنرا بر پایه تشابهات سطحی ساختار فیزیکی گیاهان و جانوران ارائه کرده بود بیاری ساختار بیولوژی ملکولی اساس استوارتری پیدا نمود و به نظریه انتخاب طبیعی و اصل بقای اصلح‌تر داروین استحکام و قطعیت بخشید
با شناخت ژنوم انسان (انسان دارای ۴۸ کرموزم که بستر فیزیکی ژن‎ها است و ۳۲۰۰۰ واحد ژن می‌باشد)‌ و مقایسه آن با دیگر جانوران و گیاهان دیده می‌شود که انسان امروزی قریب٪ ۸ از ژن‌هایش را با باکتری ها ۱۵ تا ٪۱۸ با کیاهان ٪۲۱ با کرم خاکی ٪۳۶ با زنبور عسل ٪۸۵ با ماهی‌ها و ٪ ۹۸ را با شمپانزه در اشتراک دارد.

جامعه شناسان زیستی Sociobiologists بر این باورند که نظریه انتخاب طبیعی داروین کلیدی بود که در بسیاری از دانش‌ها را بر روی انسان گشود و نشان داد که منشا رفتارهای ما درپدیده ناز و کرشمه و عشق و سکس نیز نشئه گرفته از پدیده انتخاب طبیعی هستند.

دیوید باراش David P Barash, 1946 استاد روانشناسی تکاملی در دانشگاه واشنگتن بر این باور است که رفتارهای جنسی ما (ناز و کرشمه و عشق و سکس) و آمادگی‌های ذهنی ما (ضمیر آگاه و ضمیر نا خود آگاه) برای پذیرش باورهای دینی و هنر همه و همه ناشی از طراحی مغز انسان در پدیده انتخاب طبیعی است.
چالشی که نیاکان شکارچی و میوه چین ما در حدود ۱.۷ ملیون سال پیش (زمان جدایش انسان از عموزادگان بوزینه خود) رو برو بودند مربوط به مغزی بود که از دوران پارینه سنگی در جمجه انسان باقی مانده بود.

در تحول انسان پارینه سنگی به انسان نو سنگی پدیده انتخاب طبیعی نرم افزار لازم برای مغز انسان مدرن را فراهم ساخت.
باراش میگوید:

"... ـ نقش مغز راهنمائی اعضای درونی بدن و جهت دادن به رفتارهای بیرونی انسان است."

این راهنمائی و جهت دادن به گونه‌ای است که در سیر تحول  Evolution ما را به حد اگثر بهره‌وری و سود‌جوئی برساند.
به اعتقاد باراش منشا کشش ما به سوی دین را نیز باید در انتخاب طبیعی جستجو کرد. باراش مهمترین اختلاف زن و مرد مدرن را با بوزینگان اجدادی در نحوه تحقق سکس می‌داند.

در شمپانزه های ماده در هنگام امادگی برای سکس و باروری الت تناسلی جنس ماده متورم و صورتی رنگ تر میگردد و هورمون خاصی ترشح میکند که سبب اطلاع رسانی و اگهی برای شمپانزه‌ای نر و طلب سکس می‌شود.

در جنس ماده انسان دانا (زن همو ساپینس) بهترین موفق ترین استراتژی برای سکس و باروی همانا دست آزیدن به ناز و کرشمه برای جلب نظر جنس نرمطلوب و پنهان نگاه داشتن عادت ماهیانه (دوره پریود) است.

ناز و کرشمه در جنس ماده با رفتار های ویژه‌ای که با نگاه و لبخند و حرکات دلپذیر دیگر چون نظیر چنک انداختن در گیسوان و لغزش های ارام دراندام های مختلف بدن همراه است که در جلب نظر و کشیدن مرد اهمیت ویژه دارد. از سوی دیگر پنهان بودن زمان عادت ماهیانه در بانوان سبب می شود که جنس نر (مرد) همواره به حدس و گمان وا داشته شود و سبب گردد که مرد مدت طولانی‌تر در کنار زن باقی می‌ماند تا از بار دار شدن زن با خبر شود و در نگاهداری و پرورش نوزاد خود مشارکت نماید.
از سوی دیگر عادت ماهیانه که در نزد انسان بر خلاف شمپانزه اشکار و قابل رویت نیست امتیاز بهتری است که در انتخاب طبیعی نسیب انسان گردیده است چه این پدیده به زن این اختیار را می دهد که در انتخاب مرد برای باور شدن و سکس دقت نظر و انتخاب بهتری داشته باشد و در ضمن او را از شر مبارزه بی‌امان مردان برای دست‌رسی به سکس در امان نگاه دارد.

با مهر فراوان

اختلال شخصیت نمایشی 

 Histrionic personality disorder 

  

این گونه افراد، تحریک‌پذیر و هیجانی‌اند و رفتاری پررنگ و لعاب‌دار، نمایشی و برونگرایانه دارند وجهان را صفر تا صد میبینند. اما علی‌ر غم رفتار متظاهرانه و پر زرق و برقی که دارند، اغلب نمی‌توانند دلبستگی عمیقی را به مدت طولانی حفظ کنند. این بیماران، خود را همتای برترین ستاره‌های سینما می‌دانند و همواره ستاره متظاهر مجلس بوده، و با دلربایی، جذابیت‌های ظاهری، و اغواگری و عشوه‌‌گری می‌کوشند در کانون توجه باشند.

آنان هیجان‌ها و روابطی پرشور، ولی در عین حال سطحی و پیوسته در حال تغییر دارند. آنان مثلاً با فخر فروشی دربارهٔ داشتن سهام سازمان‌های بزرگ یا مهارت‌های ورزشی یا هنری، می‌کوشند توجه دیگران را به خود جلب کنند.

علایق و نگرش‌های آنان به سهولت تحت تأثیر دیگران یا نقشی که هم‌اکنون ایفا می‌کنند، قرار می‌گیرد. آنان به سرعت، روابط صمیمانه پرشوری را برقرار می‌کنند، ولی به سرعت خسته شده و احساس می‌کنند که قدرشناسی کافی از آنان به عمل نیامده است.

ملاک‌های DSM-IV-TR در مورد اختلال شخصیت نمایشی:

احساساتی بودن و توجه طلبی مفرط به صورت الگویی نافذ و فراگیر که از اوایل بزرگسالی شروع شده باشد و در زمینه‌های مختلف تظاهر می‌یابند. و

وجود لااقل پنج تا از موارد زیر لازم است:

1)                         در موقعیت‌هایی که مرکز توجه نیست، ناراحت باشد و در رنج و مشقت به سر برد.

2)                         مشخصه تعاملش با دیگران، رفتار نامتناسب به صورت اغواگری جنسی یا تحریک‌کنندگی جنسی باشد.

3)                         ابراز احساساتش به‌سرعت تغییر کند و سطحی باشد.

4)                         همواره از ظاهر جسمی خود برای جلب توجه دیگران استفاده کند.

5)                         سبک تکلمش به نحوه افراطی مبتنی بر حدس و گمان و فاقد جزئیات باشد.

6)                         خود نما و نمایشی باشد و در ابراز احساسات مبالغه کند.

7)                         القا پذیر باشد، یعنی به راحتی تحت تأثیر افراد یا موقعیت‌ها قرار گیرد.

8)                         روابط را خودمانی‌تر از آنچه واقعاً هستند، به‌پندارد.

 

کامکار 2019/07/14

انکار خرد و طرد آن،

   پس از اسلام دامن‌گیر انسان و انسانیت شد.

فهم جهان این "بی‌خردان" را فقط در مکتب بی‌خردان باید آموخت.

در مکتب خرد و آموزشگاه علم/تحقیق و پژوهش، این نوع نگرش جایی ندارد.

آموزش علم و دانش، هوش طلب کند و برای هر قدم پیشرفت در این راه دراز و پر پیچ و خم، باید زحمت کشید و عرق ریخت.

ولی اما که؛ دنیای بی‌خردان را دنبال کردن بسیار ساده و روان است. و شما از زحمت اندیشیدن رها هستید. و منطقی بودن و یا نبودن هر پدیده را یا به گوینده آن حوالت میدهید (قال الرسول الله صلى الله عليه و سلم، قال نقی، قال تقی) و بدینگونه از زیر بار مسئولیت آنکه:

"هر گفته که گفته شود، برای گوینده آن مسئولیت میافریند نیز رها می‌شوید." ویا آنکه:

به الله حوالت میدهید که:

"الله واعلم"، خدا داناتر است!

پس راه بی‌خردی بس آسوده و مسیر دانایی/خردورزی و خردمندی، بسی مشکل/سخت مینماید. و

ابلهان و کم‌هوشان، راه آسوده انتخاب کنند.

همانگونه که مولانا در 800 سال پیش گفت:

« ... ـ ما ز بالاییم و بالا می‌رویم

ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

ما از آن جا و از این جا نیستیم

ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم

...».

 

پژوهشگران، فیلسوفان و اشخاص فرهیخته پیروان علم و دانش این نیک می‌دانند:

هر پدیده که قابل اندازه‌گیری علمی باشد در مکان و زمان جاری ست و از روادید علیّت (Causality) برخوردار است.

در اشعار بالا نه ساز ـ و ـ کار زمان مطرح است و نه ساز ـ و ـ کار مکان، بلکه این دو هم رد میشوند و هم  طرد میگردند.

و این غزل برای یک بی‌خرد و در مجمع ابلهان چه نیک بر دل نشیند.

کامکار 2018/12/06

اختلال دو و یا چند شخصیتی

یکی از بحث انگیزترین بیماری‌های روانی اختلال دو (چند) شخصیتی است.

اختلال چند شخصیتی که نام دیگر آن "هویت تجزیه‌ای" است، یک بیماری وخیم روانی است که زیر مجموعه اختلالات تجزیه‌ای است.

اختلالات تجزیه‌ای با داشتن ویژگی اساسی "پاشیدگی هشیاری"، حافظه، هویت یا درک محیط، تعریف شده است.

در اختلال شخصیت چند‌گانه که نوعی اختلال در هویت است، دو یا چند شخصیت مختلف کنترل رفتار فرد را از زمانی به زمان دیگر در دست می‌گیرند.

معمولا یک شخصیت نسبت به سایر شخصیت‌ها غالب است. شخصیت غالب معمولا نسبت به سایر شخصیت‌ها فراموشی دارد و از وجود آنها آگاه نیست. انتقال از یک شخصیت به شخصیت دیگر معمولا ناگهانی است.

 

و اما

" نقش های شخصیت های اختیاری" دو و یا چندگانه، بیماری نیستند.

ما میتوانیم در طول روز در نقش (شخصیت‌ها)ی مختلف ظاهر شویم. انتخاب نقش میتواند اجباری یا انتخابی باشد.

شما میتوانید هم نقش "دختری مهربان" را در مقابل مادر خود بازی کنید و همزمان نقش یک مادر را در مقابل بچه خود.

شما میتوانید در دانشگاه شبانه درس بخوانید و در طول روز معلم دبیرستان باشید. و یا

در یک فیلم نقش دو نفر را بازی کنید.

در اینجا ما نقش (شخصیت)‌های مختلف را خودمان انتخاب میکنیم. ولی اما که، نقش یک دختر مهربان در مقابل مادر خود و نیز نقش یک مادر مهربان در مقابل دختر خود اجباری است.

*******

 

اختلال هویت تجزیه‌ای

انگلیسی: DID

Dissociative identity disorder

 

شخصیت شکافته یا اختلال شخصیت چندگانه، یک اختلال تجزیه‌ای است که یک تشخیص رسمی روانپزشکی است.

شخصیت شکافته، وضعیتی را توصیف می‌کند که 

در آن یک فرد دارای شخصیت‌های چندگانه متمایز است

(به نام alter egos، در لاتین به معنای "خود دوم")، که در آن

هر alter ego الگوهای متفاوتی از ادراک و تعامل با محیط خود را، دارد.

این تشخیص برای اولین بار در ادبیات پزشکی در سال 1980 در کتاب

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی

 

DSM-IV codes

ظاهر شد و در آنجا به عنوان اختلال شخصیت چندگانه

MPD

بازنویسی شد.

شرح

Dissociative Identity Disorder

DID به عنوان یک مکانیسم دفاعی روانشناختی توصیف می‌شود که در آن فرد مورد نظر از "گسستگی" برای مقابله با یک آسیب جدی استفاده می‌کند و به این ترتیب یک یا چند شخصیت مختلف (هویت بخشی) برای مقابله با تجربیات مشقت‌بار ایجاد و تولید می‌کند.

اختلال هویت تجزیه‌ای DID در دوران کودکی ایجاد می‌شود، زمانی که مرز بین واقعیت و خیال هنوز مبهم است.

کودک در معرض یک واقعیت؛ هویت موازی ایجاد می کند تا با آسیبی که کودک در معرض آن قرار گرفته است، کنار آید.

کودکی که مورد تعرض جنسی قرار گرفته است (توسط یکی از بستگان نزدیک خود، که کودک به او وابسته است و آن فرد بزرگسال، کودک را در جایگاه آزار طولانی‌ مدت قرار می‌دهد)، در معرض خطر ابتلا به اختلال هویت تجزیه‌ای پس از سانحه است.

این نوع دفاع طاقت‌فرسا را، می توان راه حلی خلاقانه برای یک موقعیت به ظاهر غیرممکن دانست. با این حال، وقتی کودک بعداً بزرگ می شود، این تقسیم (هویت تجزیه‌ای پس از سانحه)، خود موانعی در زندگی روزمره ایجاد می کند.

سایر واکنش‌های پس از سانحه نیز بخشی از مشکل هستند.

خاطرات سانحه و احساسات مکرر و تکرار شونده، کابوس، تجربه دوری از محیطی امن، اضطراب و مشکلات در ارتباطات میان ـ فردی را، سبب میشوند.

DID می تواند در بزرگسالی نیز رخ دهد.

از طریق ابزارهای اندازه گیری پزشکی اخیر، تفاوت های فیزیولوژیکی در فعالیت مغز بیماران DID یافت شده است.

به ندرت عملکرد کاهش یافته‌ای در تعامل بین دو نیمکره مغز بوجود میاید، زیرا فکر/اندیشه و احساس به معنای واقعی کلمه در قسمت‌های مختلف مغز انسان قرار دارند. در بیماران DID، بیان عمیق‌تر و پراکنده‌تر است.

می‌توان بین ANP (بخش ظاهراً عادی شخصیت) و EP (بخش عاطفی شخصیت) تمایز قائل شد، و در بسیاری از افراد، ANP و EP به صورت یکپارچه عمل می کنند. آنها هر دو طرف را دارند اما با هم کار می کنند.

در بیماران DID همیشه بیش از یک ANP و معمولاً چندین EP وجود دارد که به درجات مختلف با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. برخی از بیماران DID برای دوره‌ای که در "حالت تجزیه‌ای" هستند،  فراموشی نیز دارند.

برخی از بیماران DID، بدون احساس اینکه می‌توانند بر آنچه اتفاق که می‌افتد تأثیر بگذارند، آنچه را که اتفاق می‌افتد، "می‌بینند"/آگاه هستند و برخی دیگر با سایر بخش‌های "خود دو پاره" ارتباط برقرار می‌کنند و بحث می‌کنند.

درمان

روان‌دارویی DID ترجیحاً شامل داروهای ضدافسردگی، مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (به اصطلاح آماده‌سازی‌های SSRI) است.

هدف درمان شامل پردازش آسیبی است که معمولاً پشت این اختلال/دو پارگی قرار دارد. پس از آن، هویت‌های فرعی مختلف در یک واحد کارآمد و پایدار ادغام می‌شوند.

دلیل اینکه درمان اغلب طول می کشد این است که درمانگر باید تمام هویت‌های فرعی مختلف را بشناسد و اعتماد بسیار پایدار و محکمی بین خود و بیمار برقرار سازد تا درمان را بپذیرد.

اولین گام درمانگر ترسیم تمام هویت‌ها، ویژگی‌ها، احساسات و رابطه آنها با یکدیگر است که می‌تواند زمان بسیار زیادی طول بکشد زیرا هویت‌های فرعی اغلب 10 تا 15 و گاهی اوقات حتی بیشتر است.

اگر هرکدام از "هویت‌ها" درمان را یک تهدید بداند، می‌تواند کل درمان را خراب کند، که مطلوب نیست. به ویژه هویت‌های کودک برای برقراری یک رابطه خوب مهم است، زیرا این افراد اغلب تنها کسانی هستند که از مشقت/  

Trauma

 آگاه هستند.

علاوه بر این، برای ایجاد آسیب‌های جدید و واکنش‌های جدی در بیمار، اغلب از هیپنوتیزم

Hypnosis

استفاده می شود.

افراد مبتلا به اختلال هویت تجزیه‌ای اغلب به راحتی تحت تأثیر هیپنوتیزم قرار می‌گیرند و زمانی که در مسیر هیپنوز قرار دارند، داستان مشقت‌بار خود را می‌توانند بیان کنند، در غیر این صورت  یادآوری مشقت، می‌تواند به ـ خودی ـ خود یک آسیب تازه دیگری باشد که به بیمار تحمیل میشود. در آن مرحله، خطر رفتار آسیب‌رسانی به خود زیاد است، زیرا هویت‌های فرعی مختلف اغلب یکدیگر یا خودشان را به خاطر سوء استفاده احتمالی که در پس آسیب نهفته است، سرزنش می‌کنند.

هویت‌های جزئی همیشه متوجه نمی‌شوند که متعلق به یک تن و بدن هستند. این بدین معنا ست که رفتار آسیب‌رسان به خود نباید متوجه خود بدن باشد.

پس از درمان و ادغام، ادامه درمان نیز مورد نیاز است، زیرا بیمار دیگر هویت جزئی ندارد تا بتواند مشکلات و ناکامی‌ها را با آنها در میان بگذارد، بلکه باید خودش با این مشکلات مقابله کند.

برای برخی از مبتلایان، درمان مؤثر نیست، اما آنها باید یاد بگیرند که با این اختلال زندگی کنند و تعادلی بین هویت‌های مختلف را، پیدا کنند.

 

هویت‌های جزئی مشترک

 تعدادی دسته از هویت های فرعی وجود دارد که اغلب در فرد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای رخ می دهد.

کودک آزار و سوءاستفاده احتمالی در دوران کودکی را به یاد می آورد که سپس به مشقت

Psychological trauma

منجر شده است.

 نوجوان اغلب احساسات مبالغه‌آمیز/تند و بیش از اندازه از خود نشان میدهد.

محافظ یک هویت جزئی است که وظیفه خود را محافظت از هویت جزئی دیگری که محافظ در برابر حملات خارجی به‌آن اهمیت می‌دهد، می‌داند.

مقاومت منفی یا تهاجمی که باعث ایجاد مشکل می شود، به‌ویژه در طول درمان.

 

*******

 

  

 دکتر جکیل و آقای هاید 

Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde

رمانی کوتاه است که توسط نویسنده اسکاتلندی به نام

Robert Louis Stevenson

در سال ۱۸۸۶ در لندن منتشر شده‌است. در این رمان، دکتر جکیل، که به مبحث دوگانگی شخصیت علاقه‌مند است، دارویی برای جدا کردن جنبه‌های خوب و بد انسانیش می‌سازد. از جنبه‌های بد، فردی به نام آقای «هاید» پدید می‌آید که دست به اعمال جنایتکارانه و حتی قتل می‌زند.

دکتر جکیل خود را در شرایطی می‌یابد که دیگر نه قادر به کنترل آقای هاید است و نه می‌تواند از قالب آقای هاید خارج شده و به صورت اصلی خود یعنی دکتر جکیل درآید…

این رمان کشمکش درونی بد و خوب هر انسان را به تصویر می‌کشد. سبک نوشتاری رمان بسیار جذاب و غنی است و به عنوان مرجعی مهم در مبحث دوگانگی شخصیت از آن یاد می‌شود.

سرگذشت دکتر جکیل و آقای هاید منبع الهام قطعات تئاتر، فیلم‌های سینمایی و چندین آهنگ بوده ‌است.

ویکتور فلمینگ در سال ۱۹۴۱، این رمان کوتاه را تبدیل به فیلمی با ژانر ترسناک و علمی-تخیلی کرد که کاندیدای سه اسکار (کاندیدای اسکار بهترین موسیقی-کاندیدای اسکار بهترین تدوین-کاندیدای اسکار بهترین فیلمبرداری) در سال ۱۹۴۲ شد.

*******

 

اصطلاح "alter ego"

از کلمات لاتین alter "دیگری" و ego "خود" ساخته شده است.

شرح

یک) شخص دوم در درون فرد مانند سندرم تجزیه.

راه دوم برای بودن، برای مثال به عنوان یک مرد خانواده مهربان و حرفه‌ای خونسرد.

نویسندگان و شاعران می‌توانند شخصیتی جایگزین را در آثار خود  به‌وجود آورند.  همچون مولوی و شمس.

دو) شخصی که به قدری شبیه به شخص دیگری است که او را به عنوان "خود دیگر"، خود تصور می‌کند.

سه) نقشی در سایکودرام   

Psychodrama

که از طریق آن شخص خود را در قالب شخص دیگری می‌بیند و بنابراین می‌تواند خود را از "بیرون" ببیند.

کامکار 2018/12/01

 

کیش و فیش

حال و روز پاره‌ای از دوستان در فیسبوک

 

همانگونه که می‌دانید شیخ بهایی به دلیل تزکیه نفسی که داشت بر علوم غریبه مسلط بود.

اینطور روایت شده که روزی شیخ بهایی با چند نفر از شاگردانش در بازار مشغول حرکت بود.

در گوشه‌ای از بازار دید شخصی گنجشک‌ها را گرفته و به سیخ می‌کشد و بر روی آتش می‌گذارد و گنجشک سرخ شده را می‌فروشد.

بوی گنجشک‌های سرخ شده، هوش از سرها می‌برد و خیلی‌ها از او گنجشک را می‍خریدند و می‌خوردند.

در این میان افرادی هم بودند که پول نداشتند گنجشک بخرند و بخورند.

شیخ بهایی به فروشنده نزدیک شد و از او خواست تا به کسانی که پول ندارند و هوس خوردن کردند یک گنجشک و یا نیمی از آن را بدهد اما آن شخص قبول نکرد.

شیخ از او خواست پس لااقل بساطش را به داخل مغازه‌اش ببرد تا بوی گنجشک در دل مردم هوس نیاندازد.

فروشنده هم که این کار را به عمد انجام می‌داد از این درخواست هم امتناع کرد.

شیخ به او گفت:

اگر این کار را نکنی گنجشک‌ها را کیش می‌دهم تا بپرند.

گنجشک مرده مگر می پرد؟!

فروشنده قبول نکرد و فکر کرد این شخص دیوانه است.

شیخ بهایی نیز گفت:

کیششششش!

گنجشک‌ها به اذن خدا زنده شدند و پر درآوردند و پرواز کردند.

مردم که این صحنه را دیدند دور شیخ بهایی را گرفتند.

یکی گفت پیامبر است!

یکی گفت پسر یا نوه پیامبر است!

یکی گفت حتما امام زمان است!!!

و یکی از شاگردان رو کرد به شیخ و گفت:

ای شیخ ما؛ این چه کاری بود کردی؟

الان مردم تا روزها ما را رها نمی‌کنند و از کار و زندگی افتادیم.

شیخ گفت:

ای جوان نگران نباش. این جماعت به کیششششی می‌آیند و به فیششششی می روند.

شاگردان تعجب کردند!

به فیششششی می روند؟!!!

یعنی چه؟

شیخ گفت:

نگاه کنید!

شیخ دامن اصفهانی‌اش را بالا زد و اگر بی‌ادبی نباشد دور خود فیش کرد [شاشید].

مردم که این صحنه را دیدند همه گفتند:

برویم آقا این مرد دیوانه و خل است.

و همه آنجا را ترک کردند.

شیخ رو کرد به شاگردان و گفت:

دیدید، گفتم!

این‌ها به کیشششی می‌آیند و به فیششششی می روند!

کامکار 2018/11/15 

و از آنجا که انسان پیکر نیافته و پیکر پذیر است!!!

قابل توجه آنکه گفت:

"... ــــ کی (چه کسی) گفته که زرتشت دین یا مذهب است."
ای ایرانی بیدار شو!

دین، که به آن آیین، و کیش نیز گفته میشود؛ در لغت به معنای راه و روش تعبیر شده که بر این اساس میتوان آن را به راه و روشی که افراد انسان برای زندگی خود اختیار میکنند تعبیر نمود.
همچنین دین در اصطلاح یک جهان‌بینی و مجموعه‌ای از باورها است که می‌کوشد توضیحی برای یک رشته از پرسش‌ها که در طول زندگی بشر برای او مطرح میشود مانند چگونگی پدید آمدن اشیا و جانداران و کیفیت آغاز و پایان احتمالی چیزها، و چگونگی زیستن ارائه دهد.

زرتشت . [زَ ت ُ](اِخ ) زردشت را... گویند که پیشرو و پیشوای آتش پرستان است . (برهان) (آنندراج).

بمعنی زردشت. (جهانگیری).

یکی از نام‌های شت زردشت. (ناظم الاطباء).

اصل آن زَرَثوشتَرَ است. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). زردشت، نام شخصی است از نسل منوچهر.

شاگرد افلادوس حکیم که شاگرد فیثاغورث بود و در زمان گشتاسب دعوی نبوت کرد و مجوس او را پیغمبر دانند و زند را کتاب آسمانی گویند و زعم فردوسی آن است که او از نسل ابراهیم (ع) است و نامش ابراهام و زردشت لقب او همچنانکه نام حضرت ابراهیم اپراهام و زرتشت لقب او، چنانکه می گوید:

نهم پور زردشت پیشین بد او

براهیم پیغمبر راستگو

و معنی ترکیبی آن، زردشت یعنی آنکه زر پیش او زشت و مبغوض است، چنانکه در لغت دشت گذشت و اکثر اهل اسلام او را کاذب و ساحر دانند و شیخ مقتول و فاضل شهرزوری و علامه شیرازی و جمعی از متأخیرین، چون علامه دوانی و میرصدرالدین و غیاث‌الدین منصور او را نبی فاضل و حکیم کامل دانند و اﷲ اعلم و زراتشت، زرداهشت، زردهشت، زرادشت و زراهشت نیز گویند. و بعضی گفته‌اند او آذربایجانی بود، چون گشتاسب معجزه طلب کرد، به کوره مس تفته اندررفت. و در فقه امامیه از اهل بیت منقول است که مجوس را شبه کتاب از آن ثابت کنند که ایشان را رسولی بود زردشت نام ، قوم فرس وی را تصدیق نکردند و بکشتند و کتاب وی بسوختند و بعد از قتل پشیمان شدند و هر کس هرچه از کتاب وی یادداشت نوشتند و خود نیز چیزی بدان دربستند و آن زند است که الحال در میان است. (فرهنگ رشیدی) (از غیاث اللغات).

و رجوع به تاریخ ایران باستان ، یشتها، مزدیسنا، یسنا، خرده اوستا و زردشت شود.

*****

 

زرتشتیان ایران یک اقلیت مذهبی در کشور ایران هستند که به دین زرتشتی معتقد می‌باشند. بیشتر این افراد در استان‌های یزد و کرمان بسر می‌برند. همچنین در قرن بیستم بر اثر مهاجرت‌های گسترده این اقلیت در شهرهای تهران، شیراز، اصفهان و اهواز نیز حاضر هستند. بیشتر زرتشتیان به گویش "به ‌ـ‌ دینی" که از زبان‌های ایران مرکزی بشمار می‌رود تکلم می‌نمایند.

مَزدَیَسنا یا دین زرتشتی نامِ دینِ پیامبرِ ایرانی، اشوزرتشت اسپنتمان است.

مزدَیَسنا صفتی است به‌معنای پرستندهٔ اهورامزدا. مزدا همان خدای یگانه‌ است.

مزدَیَسنا ضدِ دیویَسنا است. دیویَسنا هم به‌معنی پرستندهٔ دیو یا دَئِوَ است و ضدِ آن واژهٔ "وی-دَئِوَ" یا ضدِ دیو است.

مزدَیَسنا پیرامونِ ۱۲۰۰ (پیش از میلاد) تا ۱۰۰۰ (پیش از میلاد) از سوی پیامبر ایرانی، زرتشت اسپنتمان، پایه‌گذاری شد.

دین زرتشتی برپایه یگانه‌پرستی است، یعنی زرتشتیان به خدای بزرگی به نام اهورامزدا ایمان دارند و برخی نیروهای طبیعی مانند آب، آتش، باد، خاک و خورشید را داری ایزدی مأخوذ از صفات خداوند می‌دانند و سرچشمه پلیدی‌ها و تاریکی‌ها را در وجود خبیثی به نام اهریمن جست‌وجو می‌کنند (نقل از: علیرضا شاهپور شهبازی، راهنمای مستند تخت جمشید. بنیاد پژوهشی پارسه-پاسارگاد. چاپ ۱۳۸۴. تهران: انتشارات سفیران و انتشارات فرهنگسرای میردشتی، ۱۳۸۴. ۱۸. شابک ۴–۶–۹۱۹۶۰–۹۶۴.)
خدای نیک‌سرشت در کیش زرتشتی، اهورامزدا نام دارد که به معنی سرور دانا است و پرستیده می‌شود. برای اهورا مزدا در هرمزد یشت، در حدود شصت صفتِ نیک آورده شده و تقریباً همهٔ چیزهای خوب به وی منتسب شده‌است. بر اساسِ گاتها، اهورامزدا هم آفریننده روشنایی و هم تاریکی است.( گاتها، یسنا چهل و چهار، بندِ پنجم را ببینید)

چو یک چند سالان برآمد برین

درختی پدید آمد اندر زمین

در ایوان گشتاسپ بر سوی کاخ

درختی گشن بود بسیار شاخ

همه برگ وی پند و بارش خرد

کسی کو خرد پرورد کی مرد

خجسته پی و نام او زردهشت

که آهرمن بدکنش را بکشت

به شاه کیان گفت پیغمبرم

سوی تو خرد رهنمون آورم

جهان آفرین گفت بپذیر دین

نگه کن برین آسمان و زمین

...
بیاموز آیین و دین بهی

که بی‌دین ناخوب باشد مهی

اسفندیار که پسر گشتاسب است، همچنان رستم، پهلوانی است. اسفندیار از صفت ویژه ای نیز برخوردار است، و آن «روئین تنی»ی ست. او همچون رستم، هفت - خوانی را پشت سر گذارده و شاهزاده‌ای ست که «دین بهی» (زرتشتی) را نیز گسترانیده و گیتی را بر پدر راست ساخته.

کامکار 2018/07/23

 و آموزش و پرورش دروغگویی را!!!

دکتر محمد حجازی، روان‌شناس، در یکی از کتاب‎های خود بنام «آئینه» زیر عنوان «آرزو» فشار پدیدار «خودانگاری» و پنهان سازی/لاپوشی واقعیت را در روند تربیتی نونهالان، چنین بیان می‌دارد:

بچه بودم، تابستان به ییلاق رفته بودیم. هر روز عصر بچه‌ها به دنبال گوسفندان از کوه می‌آمدند (و) می‌گفتند:

ـ نزدیک قله، دشتِ سبزی است، آب‌های زیاد دارد از آن بالا شهر و دنیا را می‌شود تماشا کرد. تا نبینی نمی‌شود گفت.

دلم می‌خواست من هم به‌بیباکی و توانایی آنها بودم. شاید آنها هم دلشان می‌خواست وسایل تنبلی مرا داشتند. یک روز به کدخدا گفتم:

ـ من فردا با بچه‌ها به دشت می‌روم. تا آنجا چقدر راه است؟ (کدخدا) خندیده گفت:

ـ خیلی باید رفت، تا آنجا برسی و خیلی خسته می‌شوی. گفتم:

ـ اگر دشت پشت این کوه باشد برای من دور نیست. مگر تا آنجا چقدر راه است؟

گفت:

ـ پنج ساعتِ تمام باید سربالا رفت. از ترس دلم ریخت. اما کار گذشته بود فردا با قدم‌های محکم با کدخدا و بچه‌ها به طرف مقصود روانه شدم. با خود گفتم:

ـ تا جان دارم خستگی نشان نمی‌دهم. هنوز در حِدَّت تصمیم بودم (که) کدخدا گفت:

رسیدیم! دشت اینجاست.

از خوشحالی چند قدمی دویده گفتم:

ـ من حاضرم تا قله بروم، اما شما گفتید پنج ساعت راه است. (ما) دو ساعت و نیم است که حرکت کرده‌ایم. (کدخدا) گفت:

ـ اگر می گفتم دو ساعت راه است، خسته به اینجا می‌رسیدی، پنج ساعت گفتم که دو ساعت راه آسان، بیایی.

کامکار 2018/03/06

بسی رنج بردم در این سال سی

آیا می‌دانستید که به جز شمار اندکی از پژوهشگران، همه‌ی پارسی زبانان و پارسی دانان، و همه‌ی مردم ایران، به نادرستی بر این باورند که بیتِ

"بسی رنج بردم در این سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی"

سروده‌ی شاه سخن، حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی ست؟ درصورتی که نیست!!!

جمله‌ی "عجم زنده كردم بدین پارسی" نیمه‌ی دوم بیتی بسیار مشهور (بسی رنج بردم در این سال سی/ ...) و زبانزدِ خاص و عام است. این بیت، در هیچ یك از دست ‌نوشت‌های كهن شاهنامه، در متن بنیادین (اصلی) نیامده و تنها در زمره‌‌ی بیت‌های نسبت داده شده به فردوسی در هجونامه‌ی برساخته به نام او دیده ‌می‌شود. كلید واژه‌ی معنا شناختیِ این بیت، واژه‌ی عجم است كه در «فرهنگ وُلف»، تنها چهار كاربرد از آن در سراسر شاهنامه، به ثبت رسیده ‌است: یكی

در «گشتاسپ نامه‌ی دقیقی» (مُل، ج 4، برگ 214، = مسكو، ج 6، برگ 120، = خالقی مطلق، دفتر 5، برگ 150، دیگری

در بیت 34 از 45 بیتِ «ستایش نامه‌ی محمود» در آغاز «روایت پادشاهی اشكانیان» (مُل، ج 5، برگ 135، = مسكو، ج 7، برگ 114، = خالقی مطلق، دفتر 6، برگ 137)، سومین آن‌ها

در پایان «روایت پادشاهی یزدگرد سوم» (مُل، ج 7، برگ 252، = مسكو، ج 9، برگ 382، = خالقی مطلق، دفتر 8، برگ 487) و سرانجام، چهارمین مورد

در بیت آمده در «هجونامه»ی آن چنانی كه پیش‌تر، بدان اشاره رفت.

چنان كه می‌بینیم، یك مورد از این بسامدهای چهارگانه‌ی واژه‌ی "عجم"، كه وُلف بدان‌ها اشاره‌ می‌كند، در میان بیت‌های سروده‌ی دقیقی و افزوده بر شاهنامه است كه حساب سراینده‌اش را باید از فردوسی جدا شمرد و مورد دیگر در «هجونامه» جای ‌دارد، كه همه‌‌ی شاهنامه ‌شناسان روشمند این روزگار در ساختگی و افزوده‌ بودن آن، همداستانند، و تنها دو كاربرد آن در سرآغاز "روایت پادشاهی‌ اشكانیان" و پایان "روایت پادشاهی‌ یزدگرد سوم"، سروده‌ی فردوسی است و این هر دو نه در ساختار متن بُنیادین شاهنامه؛ بلكه در میان بیت‌هایی جای‌ دارد كه استاد توس، آگاهانه و به خواست "پاس داشتن" حماسه‌ی بزرگش از گزند محمود فرهنگ ستیز و كارگزارانش (ناگزیر و با اكراه) بر متن اثر خویش افزوده‌است و بایستگی‌های سخن ‌گفتن با و یا درباره‌ی كسی همچون محمود، «یمین» (دست راست) دولت خلیفه‌ی ایران ستیز بغداد را نیز می‌‌شناسیم. پس،

هرگاه گفته ‌شود كه دشنام ‌واژه‌ی "عجم" در متنِ شاهنامه‌ی فردوسی هیچ كاربردی ندارد، گزافه‌ گویی نیست.

چنین می‌نماید كه واژه‌‌ی "عجم" به دلیل بار منفی و مفهوم اهانت بار و ریشخند آمیزی كه در اصل داشته (گنگ، لال) و عرب‌ها [برای نخستین بار پس از بنی امیه، آریا ادیب] آن را در اشاره به ایرانیان و دیگر قوم‌هایی كه نمی‌توانستند واژه‌های عربی را مانند خود آنان بر زبان آورند، به كار می‌بردند، در ناهمخوانی‌ آشكار با دیدگاه فرهیخته‌ی ایرانی،‌ فردوسی بوده و نمی‌توانسته ‌است در واژگانِ شاهنامه‌ی او جایی داشته ‌باشد و تنها در سده‌های پس از او كه بار وَهن‌آمیز این دشنام واژه فراموش‌ شده ‌بوده است، بیتِ «بسی رنج‌ بُردم ...» با دربرگیریِ این واژه به فردوسی نسبت داده‌ شده‌ است و از آن زمان تاكنون بسیاری از كسان، آن را اصیل شمرده و حتا مایه‌ی فخر شمرده و در هر یادكردی از فردوسی و شاهنامه، آن را با آب و تاب تمام و هیجان زدگی، بر زبان آورده یا بر قلم رانده‌ و نادانسته، نكوهش را به جای ستایش برای ملت و تاریخ و فرهنگ خود، پذیرفته‌اند!

سازنده‌ی این بیت، سخنِ راستین شاعر را در پیش چشم داشته‌ كه گفته‌است:

"من این نامه فرّخ ‌گرفتم به فال

بسی رنج بُردم به بسیار سال."

کامکار 2016/02/03

 

سه‌گوش نامیمون

 تا خری نباشد؛ خرسواری نیست!

باری؛ در فرهنگ کُهن و نیز، امروزین ایران، به علت استمرار اوضاع مخاطره آمیزِ اجتماعی (بطور پی‌گیر و مدام)، امنیتِ شخصی مردم بطور پی‌گیر در خطر می‌بوده/بوده و هست. این سیلان و جاری شدنِ تهدیدِ خطر، میزان ضریب ترس را افزایش داده و اهمیت به امنیت را، نزد مردم تا آن حد بالا می‌برد که، اهمیت به امنیت، باعث ارج نهادن به قدرت و اطاعتِ همراه با وحشت از بالادست، می گردد.

برخورداری از قدرت، و کوشش در راه پیروزی بر ترس، تحت تأثیر کارکردِ یکی از ساز - و - کار دفاعی روانی Defence mechanisms ، بنام «جابجایی» Displacement (psychology)، در نهایت جایگزینِ Substitution، برخورداری از خوشبختی و امنیت می‌گردد. و مردم این رسم بیمارگونه را روندی معمول می‌پندارند بدین معنا که کوشش برای کسب قدرت را، تنها راه ترقی و پیشرفت می‌شمُرند و کاربردها/کارکردهای خود را به سوی این هدف (یعنی به دست آوردن قدرت)، جهت می‌دهند. از این روی، رفتار هدفمندانه و سلطه‌جویانه و قدرت طلبانه در سطوح مختلفِ جامعه بارز می‌شود و لاجرم، یکپارچگی ساختارِ کوشش برای کسب قدرت، بطور عینی در قالب قدرت نهایی، در دست شخص اول مملکت قرار می گیرد.

این قدرت بصورت سلسله مراتب و در سطوح پائین‌تر به دست خوانین، وزیران، اربابان و کدخدایان، کارفرمایان و ... دیگر فرمانبران متجلی می‌گردد.

در این دوران رفتار صاحبان قدرت، الزاماً استثمارگرانه است و از چاشنی خصومت، تعیین تکلیف، امر- و- نهی و اجحاف نیز، بی‌بهره نیست (وضعیت کنونی پاکستان؛ سال 1394). اشخاص صاحب قدرت/منصب و با نفوذ از این مبادی در جهت امنیت خویش استفاده می‌کنند. وزیر مجبور است برتری مقام اول مملکت را بپذیرد، و کدخدا در مقابل ارباب سر تعظیم فرود می‌آورد، و دهقانان و کشاورزان و کارگران در مقابل افراد مافوق خود مجبور به اطاعت و وفاداری هستند. و نزول این ظُلم تا پائین‌ترین سلول اجتماعی (خانواده)، سرایت کرده، گستردگی خود را، دنبال می‌نماید. و

وابستگی اجتماعی - اقتصادی مردم، به گروه حاکم منجر به تسلیم در برابر هر‌نوع قدرتی (اسیدپاشی اصفهان فراموش نشود) می‌شود.

این شیوه رفتاری یعنی موضع‌گیری تسلیم و رضا در برابر قدرت را، در داستان‌ها، احادیث، حکایات، هزلیات، تمثیلات و قصه‌ها و اتل ها/متل‌ها و متلک‌هایی که از زمان‌های دور/نزدیک باقی است، به خوبی می‌توان مشاهده نمود و بازشناخت.

فقر مادی و محرومیت‌های اجتماعی نوعی حالت درماندگی و تسلیم در برابر قدرت بالاتر را در مردم به‌وجود می‌آورد و از آنجا که آن‌ها در دنیای واقعی و زندگانی روزمره موجبی برای تشویق و دلگرمی و راحت ندارند، دست به‌سوی نیروهای شگفت انگیز و فراطبیعی دراز می‌کنند.

و برای جلب رضایتش پیشانی بر زمین می‌سایند و جای این فرسایش برپیشانی خود را با افتخار به دیگران نیز نشان می‌دهند. آن‌ها ریاضت در پی ریاضت می‌کشند ولی نه از آفات کاسته می‌شود و نه از امراض، و نه بر امر بی‌عدالتی حاکم بر جامعه خدشه‌ای وارد می آید.

در این هنگام و زمانی که "او" نیز به آن‌ها پاسخی نمی‌دهد و سعی آن‌ها دراین خصوص هم بی‌نتیجه می‌ماند، به افیون و مخدر می‌گروند. و چون بی‌ثمری این را نیز می‌چشند، به خط سومی روی می‌آورند و در برابر فرمان ساختگی سرور خیالی خود یعنی سرنوشت/تقدیر تسلیم می شوند. در نتیجه روند ارزش‌ها در جامعه ایران به‌همان‌گونه که در جدول طبقه‌بندی ارزش‌ها (نک. ناسازواری ارزش‌ها وبلاگ محمدرضا کامکار در GOOGLE) نیز مشاهده می‌شود، سه‌گوش ویژه‌ای را بوجود می‌آورد. این سه گوش با فرو بردن چنگال‌های زهرآلود خود در پیکربندی فرهنگ این سرزمین، گویی هستی و کارکرد نامیمون و ناخرسند خود را، جاودانه و ابدی ساخته است.

نتیجه عینی و وجود کاملاً ملموس این سه‌گوشِ ناشگون و کارکرد آن در جامعه، مردم را دچار فالج اندیشه ساخته است. و فرایند روابط اجتماعی بر این اساس قوام می‌گیرد که:

هر انسان مطیعی (که بر اثر فقر مادی و محرومیت‌های اجتماعی، مطیع شده است) نیازمند آن است که کسی بر او تسلط داشته باشد و به جای او فکر کند و بر او فرمان دهد که او چگونه بیندیشد و عمل کند. همچنان که، هر فرد سلطه‌جو و حاکمی برای کسب قدرت، به وجود افراد مطیع نیاز دارد.

و به قول معروف تا خری نباشد؛ خرسواری نیست!

کامکار 2016/02/01

هویت 

با در نطر گرفتن آنکه پیشرفت و آتش احساس ایرانی بودن و تکیه بر کوروش/ داریوش و زرتشت/تخت جمشید در فضای مجازی بسیار تند شده و زبانه های بلند کشیده است، من چند پرسش را به بحث می گذارم تا شاید فرهیختگان در این فضا پاسخ مناسب دهند. و بر توانایی اندیشه ایرانیان افزون شود.

طرح چند پرسش:

آیا ما هویت مسیحی/یهودی و یا (هر نوع دینی دیگر) داریم؟

آیا هوینی بنام اسرائیلی/هندوستانی/ سوئدی و آرژانتینی ... وجود دارد؟

آیا هویت باختنی ست؟ اگرپاسخ آری باشد چگونه می توان آن را باخت/نه باخت؟

آیا ملتی (تمام مردم یک سرزمین) می تواند بی‌هویت شود؟

چگونه دو هویت می‌توانند با هم دشمن/ دوست باشند، شرایط دشمنی/دوستی دو هویت چیست؟

همین بی‌سودان هستند که ایران را به باد دادند. هیچ کس هم نیست که بی‌سوادی چنین ابلهانی را برملا سازد.

چگونه هویتی دشمن هویت دیگری می‌شود؟

هیچ هویتی نمی‌تواند دشمن هویت دیگری باشد. و چقدر مردم بی سواد ایران نافهم باید باشند که باور کنند ناسیونالیسم افراطی می‌تواند یک توطئه بیرون مرزی باشد و توسط «غرب» (که معلوم نیست کجاست!) صورت پذیرد.

بطور کوتاه؛

هویت:
اریکسون اریک اریکسون  Erik Erikson  زاده ۱۵ ژوئن ۱۹۰۲ در فرانکفورت – مرگ ۱۲ مه ۱۹۹۴ در ماساچوست روان ‌شناسی آمریکایی آلمانی‌الاصل بود. اولین کسی بود که هویت را به عنوان دستاورد مهم... شخصیت نوجوانی و گامی مهم به سوی تبدیل شدن به فردی ثمربخش و خشنود تشخیص داد.
تشکیل هویت عبارت است از مشخص کردن چه کسی هستید، و برای چه چیزی ارزش قائلید، وچه مسیری را می خواهید در زندگی دنبال کنید.

یک کارشناس، هویت را به صورت نظریه روشن درباره خود به عنوان عامل منطقی، عاملی که براساس خرد کار می کند، مسوولیت این اعمال را می‌پذیرد ومی‌تواند آنها راتوضیح دهد، تعریف کرد.

این جستجو برای آنچه در مورد خود درست و واقعی است، نیروی پیش برنده درپس خیلی ازتعهدات جدید است، ازجمله احساس تعهد نسبت به جهت‌گیری جنسی، شغلی، روابط میان فردی و درآمیختگی باجامعه،‌ عضویت در گروه قومی، و آرمانهای اخلاقی، سیاسی، مذهبی، و فرهنگی.

اریکسون مراحل رشد انسان را به هشت مرحله تقسیم کرد و دوران نوجوانی و بلوغ را پنجمین مرحله از مراحل هشت‌گانه رشد قلمداد کرده است.

بحران این مرحله بیدار شدن احساسهایی ازهویت در مقابل گم گشتگی نقش اتفاق می‌افتد.

بیرون آمدن از دوره نوجوانی با احساس هویت مستلزم آن است که خود پنداره به دو طریق تکامل یابد:

اول، شخص باید خودپنداره‌هایی را که در طول چهار مرحله روانی پیشین شکل گرفته است تحکیم بخشد،

دوم، خود این خود پنداره منسجم بایستی با تصوری که دیگران ازاو دارند یکی باشد.

تنها بدین طریق احساسی کامل ازهویت می‌تواند پدید آید.

*****

 

هویت­ های کلان در جهانِ سیال متلاشی میشوند.

آن­ها که این درون­فکنی را پذیرا نباشند،

همچون هلندی سرگردان در زندگی فراکُنشی خویش،

معلق و حیران می­مانند.

بطور بسیار فشرده!

هویت بیشتر در مورد آن که «شما»

·       چیستی؟ (جنسیت/چه تفکیک بین زن و مرد و یا آنکه این بشقاب چینی ست و آن لیوان از شیشه است). و یا «شما»،

·    کی/چه کسی هستید؟ ایرانی، هندی، آمریکایی ... و یا سوئدی. تابعیت چه کشوری را دارا میباشید. و نقش شما در جامعه چیست. آیا پدر/مادر هستید؟ آیا شما فضانورد هستید و یا کارمند بانک؟

شخصیت بیشتر در مورد آن که «شما»

·       همسازی ساختمانی بدن شما چگونه میباشد. صفات ظاهری شما جامعه پسند است یا خیر. کردار، گفتار و پندارهای شما در چه دوایری سیر میکنند و تلاقی آنها با یکدگر چگونه میباشد. آیا آنها با یکدگر سازگار هستند و ... علایق، استعداد و توانایی‌های شما چیست؟

·       کل خصوصیات و صفات فرد است.

·      در امور روزانه فردی خوش بین/بدبین، موافق/مخالف، سلطه جو/مطیع، ترسو و بزدل/ شجاع و بی باک، ...

·       هویت برای اشخاص مشخص است و فرد بدان آگاه است. ولی اما که، ممکن است فرد به شخصیت درونی خود آگاه نباشد.

کامکار 2015/05/13

و من نیز همچنین!

 

 

با الهام از نگاره خانم:

شکوه ارشادی، که در زیر آمده است.

 

 

 

همه، دروغ گویند و دروغ پرداز!

تفاوت هایی که می بینی، فقط در آن ست که گروهی از دروغ پردازان، دروغ های بزرگ تر می گویند، لاجرم دروغ شان سخت تر و دیرتر فهم شود و باورداشت دروغ شان طویل تر و عبیدان پیروش، بیش تر بُوَد.

روحانیش کاذب است و دروغگو، پزشکش نیز همچُنین.

صنعتگرش کذاب، هنرمند و شاعرش نیز همچُنین. فروشنده و خریدارش یاوه می‌بافند، تولید کننده و مصرف کننده اش نیز برهمین روال.

فیلسوفش دروغ گفت، روانشناس دروغ می گوید. گوینده اش دروغ باف، شنوده اش دروغ پرداز. نقاش و بیننده نقاشیش دروغ گو. به تابلوهای «دالی» نگاه کن! آیا راست می نماید؟ شایسته گیش را نمی پُرسم.

به «شکسپر»، «فردوسی»، «هومر» گوش کن!

آیا کلامشان صادق است و جاری؟

به منجم، فضانورد، پژوهشگر تغذیه و خوراکش بنگر! آیا دروغ نگفته اند/نمی گویند؟ و اگر از سازهِ سر ـ در ـ گُمِ دادستانی و دادخواهی ش، نپرسیم.

به دارو و جادوگرانش، به علم شیمی و کیمیاگرانش، به فیلم و سینمایش، به بازی های کامپیوتریش بنگر و از خود این پرسش کن که آنها چه معنا کنند و کوشش در چه دارند؟ غیر از دروغ چه آورده‌اند؟

دروغ بزرگ چند دهۀ پیش «کمونیسم» بود که عاشقان سینه چاک فراوان داشت. و کلان، مخالفان خود را نابود ساخت و بر فنا کشید. و ساختار "بازار آزاد" و چگونگی "بازاریابی"ش که چون آتش بر جان پنبه در مقابل آن "ایسم" بود. و این نورسیدۀ تازه متولد شده که بازار آزاد نامیدنش خاطرخواهان خردتهی فروان دارد. به آن گونه که سراسر دنیا به ستایش و نیایشش نشسته اند؟

چه شده که دست «نوح»، «لوط»، «موسا» ( که خود همان فرعون بود)، «عیسا»، «مصطفا» و دیگر اولیأیش حتا «خمینی» در همین تازگی ها، باز شد!  و دانستیم که آنان، کاذبان و دروغ پردازانی زبردست بودند.

چه شد که دانستیم «لنین»، «مارکس»، «انگس» و «مائو» آن شَرپایانِ منزلگه سعادت، دروغ گویانِ ناپخته قرن لقب گرفتند. و حتا اگر «هیتلر» را فراموش کنیم و از «چنگیزخان» و «آغامحمدخان قاجار» سخن نگوئیم؟

چه شد که دانستیم «افلاتون»، «دکارت»، «نیچه»، «فروید» و «لاکان» کاذبانی بیش نبودند؟ و بر «مزدک» (آن مرد که گویا اصلاً وجود نداشت) بارور داشتیم؟

چه شد که «فیساغورس»، «بطلمیوس»، «کپلر»، «کپرنیک»، «نیوتن» و «بیکن» را مجبور کرد که دروغ بگویند؟

*****

 

هرکس با و در حال خود دروغ می گوید!!! و می گوید که من کلام مردم (در دروغ های پیشین نامش خدا بود) و علم و دانش تعبیر کنم و این تعبیر من شایسته تر، پس، و سپس لایق «جایزه نوبل» که خود محضر تأئید دروغ پردازان است.

بدان که این شایست (آنچه که من در این نوشته کوچک گفتم و شما مشغول خواندن آن هستید)، اگر کوچک باشد، که خود را می فریبد؛ و اگر بزرگ، که خود، و دیگران را.

تو هم دروغ می گویی و دروغ، او هم دروغ می گوید و دروغ. من نیز همچُنین. چون من، دروغ گوئی راستگو هستم.

 

 

کامکار 2014/08/16

 

حال به این می پردازیم که:

چگونه شد که مردم ایران دروغ گفتن را آغاز کردند؟

بر طبق آورده شده از سایت dahe50 توسط خانم شکوه ارشادی.

در ابتدا؛ بر روی واژه آغاز، تکیه می کنیم. آغاز در زبان پارسی یعنی:

بدائت و ابتدا. به عبارتی چیزی که نبوده است، بود می شود. مانند آغاز جوانی. که پیش از آن جوان، نوجوان بوده است. و با گذشت زمان نوجوانی را پشت سر می نهد و جوانی را آغاز می کند. و در جمله فوق که می گوید

... دروغ گفتن را آغاز کرد ساختار جمله استوار نیست زیرا دورغ گفتن ایرانیان آغازی نداشته است. لاجرم پایانی نیز نخواهد داشت.

و آنجا که از قول زرتشت گفته می شود:

در سر زمین من دروغ حرام است. حرام عربی ست و واژگان حرام یا حلال در زمان اسلام بوجود آمد. و اسلام 2000 سال جوان تر از آئین زرتشت می باشد. و دیگر آنکه اگر فرض را براین بنا نهیم که زرتشت هم این معنا گفته باشد! لذا او از پدیده‌ای سخن می گوید که وجود داشته و آن را ناپسند می انگارد. نه آنکه باور کنیم که دروغ و دروغگوئی پیش از او وجود نداشته است.

امر فوق به همان دلیل در گفته کوروش نیز صادق است. و او می گوید:

در شرایط بسیار سخت هم پارسی دروغ نگوید. که باورش مشکل نماید.

و آنجا که داریوش سخن می گوید. باز متوجه می شویم که ایشان از پراکندگی دروغ در سرزمینش آگاه بوده و نتوانسته در پاکسازی آن کاری کند. لذا، از مبارزه با آن مأیوس شده، و روی به «اهورا» می آورد.

گفته شاهپور از بنیان نادرست و ناباورانه است. چون ضعیف هم واژه عربی ست و ضعف در چه؟ پول و ثروت؟ قد و وزن؟ چابکی؟ شجاعت؟ دلیری؟ کلام و اندیشه؟ و ... و ضعف در چه؟

و آنجا که از «آخوند» گفت آورده شده، می بینیم که به واقعیت و واقع نزدیک تر است. زیرا در میدان جنگ اگر دروغ به بقای فرد آنجامد، او از اصل حُب ذات پیروی کرده است.

و آنجا که از دروغ گفتن به زن سخن به میان می آید، بر طبق اسناد و شواهد آماری، آمده است که برای ابراز محبت خود به زنان باید:

... موافقش باشی. مخالفش باشی، تأئیدش کنی، تکذیبش کنی، زبانم لال، گاه و بی­ گاه حتی فريبش دهی (و عجبا وُ حيرتا، که اين آخرین، از ديدگاه عليامخدره، اثبات عشق توست، بدو!!!).

و در مورد «اصلاح بین مردم» حتا سعدی می‌گوید:

دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز.

آنچه بر ما رفته است از نادانی ماست. امید است در آتی، سخنانتان بر اساس ریشه یابی و منطق استوار باشد نه بر احساس و مد روز صحبت کردن. که همین سطحی نگری «ما» ست که ما را عقب نگاه می دارد.

شب و روز خوش و خرد رهبر راهتان.

 

 

ایرانی زود مأیوس

و

زود امیدوار می‌شود.

سرشت ایرانی را آمیزه‌ای از میل‌های تندِ نفی ـ اثبات، افراط ـ تفریط، دانسته‌اند.

به وی اگر بگویند درپرده رو، چنان روی خود را می‌گیرد که نتواند حتا پیش پای خود را بیند، و نفسش تنگی کند.

و

اگر به او بگویند پرده از رخ برگیر، چنان پرده در می‌شود که عریان و لخت، و یا با لباس شنا در خیابان‌ها پرسه میزند.

در عین صوفی گری تجمل پرست است.

از غرور، خودستایی/ناراستگویی و به خود بالیدن، اکراهی ندارد.

بدان پایه می‌نوشد که توان نوشیدن جام دگرش نباشد.

میخواهد هم «خسروپرویز» باشد و هم «بایزید بسطامی».

عجول و شتاب زده است. در برابر انتظار، کم طاقت و حساس و از آستین سمت چپ خود، برای هر رخ داده‌ای، قضاوتی بی اساس به بیرون در آورد.

خلاصه آنکه جوان نوخاسته‌ای را ماند که خردش نباشد.

و

به نقل از شاعر ملی‌شان «فردوسی» به یک دست آتش به یک دست، آب.

.

و

کشور من ناکجا آبادی ست که آدم‌ها اگر دلشان بگیرد، مجبورند بروند قبرستان، بیمارستان، تیمارستان یا آسایشگاه سالمندان، تا بفهمند غم‌های بزرگ‌تری هم هست، نکند که دل‌شان هوای شادی کند!

کشور من ناکجا آبادی ست که مردمش بجای حل مشکلات خود سعی می‌کنند به بهترین شکل خود را با آن تطبیق دهند!

کشور من ناکجا آبادی ست که مردم، خانه رو به آفتاب را گرانتر میخرند و سپس با هفت لایه پرده تمام پنجره‌ها را می‌پوشانند.

کشور من ناکجا آبادی ست که برای تولد بچه بنر تبلیغاتی بر سر چهار را محله، بر پا می‌کنند و همان بچه وقتی کمی بزرگ‌تر شد، زیر لکد و کمربند بدنش سیاه و کبود می‌شود.

.

کشور من ناکجا آبادی ست که همیشه در انتظار یک ناجی بوده است که یا امام زمان است و یا ...

کشور من ناکجا آبادی ست که اکثر مردمش از تعالی و کمال دیگری در رنج و عذاب است. و فراموش می‌کند برای رهایی از این عادات ناپسند، باید خودشان در جستجوی کمال باشند.

کشور من ناکجا آبادی ست که یک زیبا روی کنار خیابان میتواند عامل اصلی یک ترافیک سنگین باشد!

کشور من ناکجا آبادی ست که برای تسخیر سفارتخانه‌ای از دیوار آن بالا رفته و آن محل را لانه جاسوسی می‌نامد ولی اما که، فرزندان خود را برای «تحصیلات» به همان کشور جاسوس عازم می‌کنند.

کشور من ناکجا آبادی ست که در هشتم آذر 1390 مردم انقلابی برای تسخیر سفارت انگلیس وقتی به آنجا حمله می‌کنند، همه چیز را شکسته و ویران میکنند ولی اما که، شیشه‌های مشروب را می‌دزدند.

.

کشور من ناکجا آبادی ست که مردمش شعار مرگ بر آمریکا سر میدهند و همزمان سیگار وینستون آمریکایی دود می‌کنند و کوکاکولا می‌نوشند.

کشور من ناکجا آبادی ست که عرب‌ستیزی را مد روز کرده ولی در پرستش و ستایش دین/مذهب ساخته شد از همان کشور سر تعظیم 1400 ساله فرود می‌آورد.

کشور من ناکجا آبادی ست که تا خرخره می‌بارگی کند، ولی دهان خود را طهارت دهد و به سجاده نشیند.

کشور من ناکجا آبادی ست که پا روی واقعیت‌ها گذارده و ترویج دهنده‌ی ناراست است.

.

کشور من ناکجا آبادی ست که خیل کثیری از «زبردستان»ش که حتی سودا خواندن و نوشتن هم ندارند، به محض رسیدن به اروپا و یا آمریکا، و با به گز پیمودن چند خیابان پس از یکی دو ماه بزرگ‌ترین فاضلان علوم اجتماعی/ دانشمندان بلامنازع و طاووسان پر غرور و سرمست شده و مسایل جهانی و ایران را با نیم ساعت ورّاجی، حل می‌کنند.

کشور من ناکجا آبادی ست که به ظاهر با مذهب «تحمیلی» مخالفت میکند ولی ستایشگر نوه‌ها و نتیجه‌های (عرفان، صوفی و صوفیگری؛ درویش و درویشگری) آن است.

.

کشور من ناکجا آبادی ست که روشنفکران آن، برای به کرسی نشاندن روشنفکری خود بر ضد روشنفکری خودشان هم از شش جهت، درفش مخالفت بلند می‌کنند.

کشور من ناکجا آبادی ست که واقعیت گرایان و واقع بینان «حلاج»وار، بر سر دار میروند.

کشور من ناکجا آبادی ست که در مراسم اعدام  هموطن  با تمام اهل خانواده از کوچک و بزرگ جمع می شوند، تخمه می شکنند و صلوات می فرستند.

کشور من ناکجا آبادی ست که چهار پدیده زندگی (زادروز، همسرگزینی، جدایی و مرگ) آنان به زبان بیگانه بیان می‌شود.

.

و وای به زمانی که بخواهی اصالت و خرد خود را حفظ کنی و انسان بودن و انسانیت را در خود نکشی. آن زمان در جا و پابرجا، 124000 نفری برای خودت دشمن تراشیدی.

.

کشور من ناکجا آبادی ست که برای بیان روشنفکری و دانایی خود باید به دستگاه حکومتی دشنام دهی، و شرط لازم برای تصاحب کلام آخر، پول است و پول!

کامکار

2014/06/06

 

وسایل ارتباطات جمعی،

فضای مجازی

و
روانکاوی تاریخ

وسایل ارتباطات جمعی و آنچه که آن را «فضای مجازی» مینامند، به ما اجازت داده تا هرآنچه که باب طبع ما میباشد را جاودان کنیم.
ولی اما که؛ غافل از آنیم که سخن/نوشته مسئولیت تاریخی دارد. و «روانکاوی تاریخ»؛ به هیچ وجه نمی‌تواند به آسانی از آن بگذرد و آن را فراموش کند. زیرا آنچه گفته می‌شود و آنچه انجام می‌گردد در تاریخ خواهد ماند.

کی؟ کجا؟ چه وقت؟

در دنیای متمدن و پیشرفته باید منبع و مأخذ نوشته‌ها و یا گفت‌هایی را که به‌عنوان کلمات قصار از آنها استفاده میکنیم کاملاً مشخص گردد.

کی (چه کسی) این نوشته/نقل قول از چه شخصی میباشد؟

کجا (در چه محدوده جغرافیایی)؟

چه وقت (در چه زمانی و در چه برهۀ تاریخی)؟ این نوشته/نقل قول نوشته و یا گفته شده است.

دیگرضروریات:
نام نویسنده/مترجم

نام ناشر

سال انتشار

متن از کدام صفحه گل چین شده است.

نویسندگان، فرهیختگان هنر و ادبیات و یا ویرایش گران باید منبع معتبری برای هر نقل قول یا هر مطلبی که امکان به چالش کشیده شدن آن باشد، ارائه کنند در غیر این صورت سندیت ابطال خواهد شد.
عزیز محترم، یکی از قراردادهای جهانی با هدفمندی آنکه از اشتباهات (دروغ و شایعه) جلوگیری شود آن‌ست که مطلبی که نقل قول میشود و شخص دیگر غیر از خود نویسنده مطلب، از آن (به هر دلیل) استفاده میکند، باید منابع و مأخذ خود را، ذکر کند. در غیر آن، بی‌اعتبار و دروغ است.

 

ایشان چه زمانی این سخن بگفت؟

در کدام:

کتاب (از کدامین صفحه)،

نوشته، یادداشت،

مجله، ماهنامه،

رساله، و یا

سخنرانی،

این گفته به ثبت رسیده است؟

مترجم آن کیست؟

 

همی گویم و گفته‌ام بارها:

دست بردارید!

اگر دوستدار ایران و ایرانی هستید، از این عوام فریبی‌ها دست بردارید. این نقل قول‌های کاذب بمانند؛ پیوند با بزرگان و قرقره کردن فضولات آن‌ها ست!

از این؛ یاوه گویی‌های بی‌اساس و بستن آن به دم اشخاص سرشناس و برجسته و آنکه «نیچه» این گفت و یا «راسل» آن گفت؛ «گاندی» چنین گفت، و یا «هدایت» این و یا «ولز» آن گفت و «آل پاچینو» این می گوید؛ و «دالی» آن می گوید؛ و «چاپلین» گفته است؛ دست بردارید!!!

این رسم دیرینه «ما» ایرانیان است که بدون پژوهش و تحقیق بزرگان و شخصیت های برجسته را پیش انداخته و خود بدنبال آنها روان میشوند. و بدین وسیله با آنان پیوند میکنند. همانگونه که آن روباه با بزرگان پیوند کرده بود:

روباهی بر دم اشتری آویخته، میرفت. یکی از آشنایان که این صورت عجیب بدید از روباه پرسید رفیق این چه حالت است؟
روباه گفت:

دیگر مرا به رفاقت نام مبر، چه با بزرگان پیوند کرده‌ام.

نویسندگان، فرهیختگان هنر و ادبیات و یا ویرایش گران باید منبع معتبری برای هر نقل قول یا هر مطلبی که امکان به چالش کشیده شدن آن باشد، ارائه کنند در غیر این صورت سندیت ابطال خواهد شد.

و ... تکرار میکنم:

«روانکاوی تاریخ»؛ به هیچ وجه نمیتواند به آسانی از این اراجیف؛ ناراستگویی ها و دروغپردازی‌ها درگذرد؛ زیرا آنچه گفته می‌شود و آنچه انجام می‌گردد در تاریخ خواهد ماند.

کامکار 2014/02/23

 

"والله، بالله" من زنده‌ام!

 

مسافری در شهر بلخ جماعتی را دید که مردی زنده را در تابوت انداخته و به‌سوی گورستان می‌برند و آن بیچاره مرتب داد و فریاد می‌زد و خدا و پیغمبر را به شهادت می‌گیرد که:

ــ "والله، بالله" من زنده‌ام!

ــ چطور می‌خواهید مرا به خاک بسپارید؟

 

اما چند "مُلا" که پشت سر تابوت هستند، بی‌توجه به حال و احوال او، رو به‌مردم کرده و می‌گویند:

ــ "پدرسوخته‌ی ملعون دروغ می‌‌گوید. مُرده!"

 

مسافر حیرت زده حکایت را پرسید. گفتند:

ــ "این مرد فاسق و تاجری ثروتمند و بدون وارث است. چند مدت پیش که به سفر رفته بود، چهار شاهد عادل خداشناس در محضر قاضی بلخ شهادت دادند که  مُرده و قاضی نیز به مرگ او گواهی داد.

پس یکی از مقدسین شهر زنش را گرفت و یکی دیگر اموالش را تصاحب کرد. حالا بعد از مرگ برگشته و ادعای حیات می کند. حال آنکه ادعای مردی فاسق در برابر گواهی چهار عادل خداشناس مسموع و مقبول نمی‌افتد.

این است که به حکم قاضی به قبرستانش می‌بریم، زیرا که دفن میّت واجب است و معطل نهادن جنازه شرعاً جایز نیست!

کامکار 2013/04/01

 

برگرفته شده از:

کتاب کوچه /ب2/ص1463 -احمد شاملو

 

توسل به امدادهای غیبی

روزی بود روزی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود. یک کک و یک موری بودند که خیلی همدیگر را دوست می‌داشتند.

از قضا یک روز کک افتاد توی تنور. مور هم از غصه خاک‌های پای تنور را بر سرش ریخت.

کلاغی از آنجا رد می‌شد، دید مور خاک به سرش می‌ریزد. گفت:

ـ مورِ خاک به سر، چرا خاک به سر؟ مور جواب داد:

ـ مور خاک به سر، کک به تنوره.

کلاغ هم رفت بالای درخت و از غصه تمام پرهایش ریخت. درخت گفت:

ـ کلاغ پر ریزون، چرا پر ریزون؟ کلاغ گفت:

ـ کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

درخت هم همۀ برگ‌هایش ریخت. آب آمد برود گفت:

ـ درخت برگ ریزون چرا برگ ریزون؟ درخت گفت:

ـ درخت برگ ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

آب هم گل آلود شد و آمد تا رسید به گندم‌ها. گندم‌ها گفتند:

ـ آب گل آلود، چرا گل آلود؟ آب گفت:

ـ آب گل آلود، درخت برگ‌ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

گندم‌ها هم سرشان پایین افتاد. صاحب زمین آمد برود دید گندم‌ها همه سرشان پایین افتاده است. گفت:

ـ گندم سر پایین، چرا سر پایین؟ گندم‌ها گفتند:

ـ گندم سر پایین، آب گل آلود، درخت برگ‌ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

صاحب زمین هم بیلش را کرد به "..نش" و رفت به خانه. زنش گفت:

ـ عمو بیل به "ک و ن"، چرا بیل به ...؟ صاحب زمین جواب داد:

ـ عمو بیل به ...، گندم سر پایین، آب گل آلود، درخت برگ ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

زنش هم از غصه پستان‌هایش را کند و انداخت توی تنور. وقتی دخترش آمد گفت:

ـ ننه بی پستون، چرا بی پستون؟ مادرش جواب داد:

ـ ننه بی پستون، پدر بیل به  ...، گندم سر پایین، آب گل آلود، درخت برگ ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

دختر هم موهایش را کند و انداخت توی تنور. موقعی که برادرش آمد پرسید:

ـ خُوار سر کچل، چرا سر کچل؟ خواهرش جواب داد:

ـ خوار سر کچل، ننه بی پستون، پدر بیل به  ...، گندم سر پایین، آب گل آلود، درخت برگ ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

برادر هم دوتا بَسّو ماست دستش بود، ماست‌ها را ریخت روی سرش. همسایه آمد و گفت:

ـ چرا به خودتان این طوری کردید؟ برادر جواب داد:

ـ من ماس به سر، خُوار کچل، ننه بی پستون، پدر بیل به  ...، گندم سر پایین، آب گل آلود، درخت برگ ریزون، کلاغ پر ریزون، مور خاک به سر، کک به تنوره.

همسایه گفت:

ـ خاک بر سر همتون کنم، شما به خاطر یه کک این طوری کردید.

آنها هم از این که نه فهمیده‌اند و خودشان را این طوری کرده‌اند خیلی غصه خوردند.

 

بالا رفتیم ماس بود.

قصۀ ما راس بود.

پایین اومدیم دوغ بود.

قصۀ ما دروغ بود.

 

در این «متل» همچون روایت خاله سوسکه، حرکتِ دایره‌وار را مشاهده می‌کنیم. همچنین، متل از عطر دلنشین «همبستگی» (Solidarity) و «همه - خدایی» (Pantheism) یا وحدت وجود، بی‌بهره نیست. و

نکته بسیار مهم و قابل توجه آنکه، در این متل فقط «همسایه» است که طرحی نو در می‌اندازد، و پرسشی متفاوت (عینی، عملی و علمی/قابل اندازه گیری)، مطرح می‌کند. و با این پرسش خود، کارابزاری (Instrument) را  در ذهن می‌آفریند که این حلقه منحوس را می‌گُسلد و مشکل را حل می‌کند و متل را به سرانجام می‌رساند.

باید به این نکته توجه بسیار داشت که حل مشکل از درون (شخصیت‌های اصلی روایت) سرچشمه نگرفته و از یک نیروی بیرونی (خداوند/ابرقدرت‌های خارج از مرزهای کشوری و یا ...) باید یاوری خواست تا مشکل حل شود! و فرایند اینگونه باورداشت‌ها را چه نیک می‌توان در گسترده گذر مسائل اجتماعی/سیاسی و اقتصادی کنونی ایران مشاهده کرد. که:

جماعت ایرانی به یکباره دست روی دست می‌گذارند تا ناجی خیالی از راه رسد و آن‌ها را از معضلات اجتماعی/فرهنگی/اقتصادی/سیاسی و ... نجات دهد.

کامکار 2010/06/09